Dêr stiet er, de helpleaze hannen
Omheech yn wanhopich geklei
Iensum tsjin slettene loften
De âld beam yn 'e hjerstige dei.
Hoe kreakje en kreune syn tûken!
De stoarmwyn forware syn klean —
Hiel 't leed en de wémoed fan 't neijjier
Is yn syn âld stamme fearn.
Under syn earms forriisden
Wikseljend nacht en dei,
De sang fan 'e tiid rûze hinne
Heech oer syn holle foarby.
O beam tsjin 'e leadige loften,
O wrak yn 'e stoarm fan 'e wrâld
Al stietst mei de dea yn dyn ieren
Bleat en forlitten en kâld,
Al fielst dat dyn stamme forstoarn is,
Al sil gjin ûnthjittend leaf
Ut dyn toarre tûken wer flintrje —
Ik haw dy sa redeleas leaf!
En al sjoch ik dyn domme fordylgers
Wol kommen, al neijier oan —
Jit hoopje ik, yn hopeleas langstme
Op dyn maitiid, dyn nije moarn.
Fedde Schurer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten