Twa roazen

De dei hat in godlike jefte myn jown
Op myn wei ha 'k twa laitsjende roazen foun.

Heech sloech myn hert, doe't myn hân har omsleat:
De iene wie wyt en de oarde wie read.

Wyt dy, as de snie fan it winterske lân;
Read dizze, as in herte fan hertstoch yn brân.

'k Brocht stâlle nêst stâlle to drinken yn 't wiet;
't Wie moai as in dream dy't yn wierheit bistiet.

Mar hja doarsten net stean yn it steingjende ljocht;
De bûgjende tsjelken, de groun ha se socht.

En stâllen en blêdden ha 'k yneltsoar woun;
Sniewyt en bloedrea yn in hillich forboun.

Fan myn wite roas stiigde swijend in blêd —
Ik seach, it wie toar; it skeinde 'm net.

Nou sill' hja foriene to bloeijen stean
Oant it libben har wijt ta n bloeijend forgean.

Myn roazen, jim strieljende ienheit yn 't ljocht,
Hoe'n wûnder foar 't hert, dat har twiveljend socht…

Fedde Schurer