Doe kaem in frjemdling hoeden nei my ta
Syn klaed wie brún as fan de âlde mûntsen
Syn antlit dûnker as in hjerstge joun.
Ik seach syn eagen, frjemd as winterstjerren
Hja stiene strang, gjin laitsjen wie har hiem,
Hja stiene strang, mar sûnder wrede wille,
Hja wiene djip, sa djip as d' iivgens sels —
En op myn hjitte holle in kâlde hân
En doe in koarte, rimpne fraech: Bist ré?
In skett'ne fûgel, dy't it reade bloed
Dript út syn wounen, troch syn blanke fear,
Riist yn syn lêste krêft, en floddert roun,
En falt wer del — dan lûkt it wite fluea
Syn beevjende eagen oer — dan stjert er.
Sa kaem myn tinken wer. 'k Wist deun by my
De maitiid troch de teare gerskes gean,
En 't núndre oer de hege, griene dyk:
Dat wie de sé, dy't ik sa leave hie,
De tsjûge fan myn leafde en lok, myn sé,
De freon, dy't wist fan al myn striid en leed,
Dy't better my forstie as minksen dogge —
En 'k joech him stil myn lêste wémoedstrien.
Dit wie wol frjemd, dat 'k alles litte moast;
Ik seach de soarchsme gongen fan myn mem,
En 'k fielde al har noed oer myn wurge holle
As in forhearlikjende reinbôg' stean.
Dit wie foar 't lêst — en 't wie wol wûnder frjemd my;
Sa moai seach ik it nea — nou moast ik 't litte.
De sinnestriel, de lêste fan 'e joun,
Eardat er dûkt efter de heimge kym
Hy mimert lang soms om de moaiste blom
En aeit him nei syn ljocht en wol net gean,
En hillget dizze blom mei bloedge glâns
Fan stjerrend ljocht — dan komt syn skientme út
Jit moaijer, tearder as op helle middei.
O hja, myn blom, myn keninklike faem,
Deun by my stie hja — Frjemd, oars wie dit freugde
En stille blidens, as in goudne bij
Mids sinneglâns en rook fan blommen gounzjend,
Der like nou hwat tusken ús to hingjen,
In heimgje stiltme, dy't ik net forklearje koe —
Har holle, blank en kein as fan de fammen
Dy't yn har reade bloed as martleressen
Foar Jezus stoaren, en dy't nou forhearlike
Yn wite klean troch himels sealen gean
Sa seach ik har. Sa hie 'k har nea jit sjoen.
In trien dreau yn har ljochte en blinkende eagen;
Hja kaem hiel ticht, har mûle lústre tear:
'Myn leave jonge!' En doe wist ik 't wer.
Hoe wûnder dat 'k dit alles litte moast —
Ik skôge wer yn de eagen fan 'e frjemdling,
Dy wiene djip, sa djip as de iivgens sels,
En beevjend lústre 'k myn: 'Hear, ik bin ré — '.
Fedde Schurer
zondag 10 oktober 2010
donderdag 7 oktober 2010
Sankje nei 't swyljen
Sang.
It wirk is dien,
En elk en ien
Nimt nou syn spillen op.
No 'n moaije joun!
't Is stil yn 't roun;
Forstomme is eltse rop.
It sintsje dûk
Sa gleaun en smûk
Djip wei yn 't koele nêst;
Ek mosk en ljurk
Rêste út fen 't wirk,
Gean ont moarnier to rêst
Nou sjonge wy
Sa blier en blij
Ta tank for disse dei;
Wy swilen 't hea
Mei flugge lea
Fen gear en ekers wei.
Feindich het
De sinne bredt;
It dripte ús fen de lea;
Mar 't minske het
As fêste wet:
To skrippen om syn brea.
Nou het de boer
By't winter foer
For hynzert en for kij;
Gjin broei of skea
Bidearre 't hea;
Det hoopje en bidde wy!
Hwet ef me bou,
As 't fruchten jowt
Den falt it wirk yen licht;
As 't wierje wol,
As 't waechsje wol,
Den docht me graech yens plicht.
Lyts binne wy,
Mar soun en fry
As 't fûgeltsje yn de loft;
Wie 't wirk ek swier,
Ho'n wille en tier
Jowt den it itensskoft!
Allyk in bij,
Sa wrotte wy,
Sa lyts is ús bistean;
Mar d6erom kin'
Mei 'n fleurich sin
Wy fry troch 't libben gean.
Dêr stekt de toer
De fjilden oer
Syn hege grize kop;
Gau skeppe wy
De tsjokke brij
Mei folle leppels op.
Den gean' wy sêd
En wirch op bêd,
En slomje swietwei yn;
Heech oan de loft
Dêr stiet fol noft
It moantsje yn silverskyn.
Pieter Jelles Troelstra
It wirk is dien,
En elk en ien
Nimt nou syn spillen op.
No 'n moaije joun!
't Is stil yn 't roun;
Forstomme is eltse rop.
It sintsje dûk
Sa gleaun en smûk
Djip wei yn 't koele nêst;
Ek mosk en ljurk
Rêste út fen 't wirk,
Gean ont moarnier to rêst
Nou sjonge wy
Sa blier en blij
Ta tank for disse dei;
Wy swilen 't hea
Mei flugge lea
Fen gear en ekers wei.
Feindich het
De sinne bredt;
It dripte ús fen de lea;
Mar 't minske het
As fêste wet:
To skrippen om syn brea.
Nou het de boer
By't winter foer
For hynzert en for kij;
Gjin broei of skea
Bidearre 't hea;
Det hoopje en bidde wy!
Hwet ef me bou,
As 't fruchten jowt
Den falt it wirk yen licht;
As 't wierje wol,
As 't waechsje wol,
Den docht me graech yens plicht.
Lyts binne wy,
Mar soun en fry
As 't fûgeltsje yn de loft;
Wie 't wirk ek swier,
Ho'n wille en tier
Jowt den it itensskoft!
Allyk in bij,
Sa wrotte wy,
Sa lyts is ús bistean;
Mar d6erom kin'
Mei 'n fleurich sin
Wy fry troch 't libben gean.
Dêr stekt de toer
De fjilden oer
Syn hege grize kop;
Gau skeppe wy
De tsjokke brij
Mei folle leppels op.
Den gean' wy sêd
En wirch op bêd,
En slomje swietwei yn;
Heech oan de loft
Dêr stiet fol noft
It moantsje yn silverskyn.
Pieter Jelles Troelstra
zaterdag 28 augustus 2010
De ald beam
Dêr stiet er, de helpleaze hannen
Omheech yn wanhopich geklei
Iensum tsjin slettene loften
De âld beam yn 'e hjerstige dei.
Hoe kreakje en kreune syn tûken!
De stoarmwyn forware syn klean —
Hiel 't leed en de wémoed fan 't neijjier
Is yn syn âld stamme fearn.
Under syn earms forriisden
Wikseljend nacht en dei,
De sang fan 'e tiid rûze hinne
Heech oer syn holle foarby.
O beam tsjin 'e leadige loften,
O wrak yn 'e stoarm fan 'e wrâld
Al stietst mei de dea yn dyn ieren
Bleat en forlitten en kâld,
Al fielst dat dyn stamme forstoarn is,
Al sil gjin ûnthjittend leaf
Ut dyn toarre tûken wer flintrje —
Ik haw dy sa redeleas leaf!
En al sjoch ik dyn domme fordylgers
Wol kommen, al neijier oan —
Jit hoopje ik, yn hopeleas langstme
Op dyn maitiid, dyn nije moarn.
Fedde Schurer
Omheech yn wanhopich geklei
Iensum tsjin slettene loften
De âld beam yn 'e hjerstige dei.
Hoe kreakje en kreune syn tûken!
De stoarmwyn forware syn klean —
Hiel 't leed en de wémoed fan 't neijjier
Is yn syn âld stamme fearn.
Under syn earms forriisden
Wikseljend nacht en dei,
De sang fan 'e tiid rûze hinne
Heech oer syn holle foarby.
O beam tsjin 'e leadige loften,
O wrak yn 'e stoarm fan 'e wrâld
Al stietst mei de dea yn dyn ieren
Bleat en forlitten en kâld,
Al fielst dat dyn stamme forstoarn is,
Al sil gjin ûnthjittend leaf
Ut dyn toarre tûken wer flintrje —
Ik haw dy sa redeleas leaf!
En al sjoch ik dyn domme fordylgers
Wol kommen, al neijier oan —
Jit hoopje ik, yn hopeleas langstme
Op dyn maitiid, dyn nije moarn.
Fedde Schurer
woensdag 25 augustus 2010
Slieprige frijery
't Wol net eine mei det pearke:
Hja sa stiif en hy sa 'n sûch;
As frou Lot, sa steil sit Maeike;
Wopke wirdt ôfgryslik slûch.
Hwet to dwaen? — Op 't lêst seit Maeike,
Wol for d' âlfte of toalfte kear:
„Wopke nôch is rooke?” — „Rooke?
Tankje, ik rook... ik... rook net mear.” -
„Den in broadsje?” — „Tankje.” — „'n Pofke?” —
„Tankje.” — Den hwet rûkersguod?” —
„Nou” — hy gappet — „'k wird sa slieprich!
'k Woe... of né, ik moat mar foart.”
Pieter Jelles Troelstra
Hja sa stiif en hy sa 'n sûch;
As frou Lot, sa steil sit Maeike;
Wopke wirdt ôfgryslik slûch.
Hwet to dwaen? — Op 't lêst seit Maeike,
Wol for d' âlfte of toalfte kear:
„Wopke nôch is rooke?” — „Rooke?
Tankje, ik rook... ik... rook net mear.” -
„Den in broadsje?” — „Tankje.” — „'n Pofke?” —
„Tankje.” — Den hwet rûkersguod?” —
„Nou” — hy gappet — „'k wird sa slieprich!
'k Woe... of né, ik moat mar foart.”
Pieter Jelles Troelstra
Frysk binnenhûs
Oan myn frieun Johannes Baarda
De mûrren, fen stientsjes opset,
Binn' nuvere himmel en skjin;
De minsken twisken dy mûrren
Ha 't wûndere bêst nei 't sin.
Heit het al grize hierren,
Dy tsjûge fen leed en striid.
In fleurich wyfke makke
Syn libbensmiddei bliid.
Hja wier it goudne sintsje
Det troch de wolken kaem,
En fen syn libbensfjilden
De tsjustere dampen naem.
Hja libbet yn syn libben;
Syn winsk det is hjar sin;
Hja kin hjar man nôch better
As hy him selme kin.
By 't finster yn de kakstoel,
Sit al hjar hope en lok;
Det lytse springerke makket
It d' âlden tige drok.
It is sa blank en sa mûtel
As 't wite wollige laem,
En kipet sa nij as it knopke,
Det krekt út de tûke kaem.
't Het yn hjar ljochtblauwe eachjes
In paradiis fol nocht;
Dêr lêze heit en mem yn
Fen lieafde, lok en ljocht.
Heit neamt it lytse famke
Syn „libbene gedicht”
For hjar en 't wiif to skreppen,
Det fâlt him och sa licht.
Mem wit net, hwa 't se 't lieafst het,
Hjar man of 't lytse bern;
De ljochtskyn fen hjar herte
Kin m' yn hjar eagen sjean.
It is in hearlik toanieltsje,
Dy trije mei elkoar,
Nou-t yn it West de sinne
Stiet for hjar gouden doar.
Heit, d' earm op memme skouder,
Wiist nei it mûtle bern;
Hja wirdt net wirch, om d' ingel.
Hjar ingel, oan to sjean.
Troch 't finster kipet it sintsje,
En forgiet hast fen de nocht,
En struit oer 't blanke berntsje
Syn lieaflik gouden ljocht.
„Dou bern, ljocht fen dyn âlden,
Dou minske, yet yn de knop,
O, groei ta 'n blom fen ús fjilden,
Ta 'n hearlik pronkbyld op!
„Biwarje altiid yn d' eachjes
Det kleare djippe blau;
O bliuw sa lang ast libbest,
Oan dyn berne-ienfâld trou.
„Wird ienkear in flinke Friezinne,
Fen holle en herte soun;
In sintsje for dyn âlden
Yn 'e libbens skimerjoun!”
Det lústert de sinne under 't sinken,
En laket en winkt sa blier;
Troch 't keammerke rûst in lofsang
Fol himelwille en tier.
Pieter Jelles Troelstra
De mûrren, fen stientsjes opset,
Binn' nuvere himmel en skjin;
De minsken twisken dy mûrren
Ha 't wûndere bêst nei 't sin.
Heit het al grize hierren,
Dy tsjûge fen leed en striid.
In fleurich wyfke makke
Syn libbensmiddei bliid.
Hja wier it goudne sintsje
Det troch de wolken kaem,
En fen syn libbensfjilden
De tsjustere dampen naem.
Hja libbet yn syn libben;
Syn winsk det is hjar sin;
Hja kin hjar man nôch better
As hy him selme kin.
By 't finster yn de kakstoel,
Sit al hjar hope en lok;
Det lytse springerke makket
It d' âlden tige drok.
It is sa blank en sa mûtel
As 't wite wollige laem,
En kipet sa nij as it knopke,
Det krekt út de tûke kaem.
't Het yn hjar ljochtblauwe eachjes
In paradiis fol nocht;
Dêr lêze heit en mem yn
Fen lieafde, lok en ljocht.
Heit neamt it lytse famke
Syn „libbene gedicht”
For hjar en 't wiif to skreppen,
Det fâlt him och sa licht.
Mem wit net, hwa 't se 't lieafst het,
Hjar man of 't lytse bern;
De ljochtskyn fen hjar herte
Kin m' yn hjar eagen sjean.
It is in hearlik toanieltsje,
Dy trije mei elkoar,
Nou-t yn it West de sinne
Stiet for hjar gouden doar.
Heit, d' earm op memme skouder,
Wiist nei it mûtle bern;
Hja wirdt net wirch, om d' ingel.
Hjar ingel, oan to sjean.
Troch 't finster kipet it sintsje,
En forgiet hast fen de nocht,
En struit oer 't blanke berntsje
Syn lieaflik gouden ljocht.
„Dou bern, ljocht fen dyn âlden,
Dou minske, yet yn de knop,
O, groei ta 'n blom fen ús fjilden,
Ta 'n hearlik pronkbyld op!
„Biwarje altiid yn d' eachjes
Det kleare djippe blau;
O bliuw sa lang ast libbest,
Oan dyn berne-ienfâld trou.
„Wird ienkear in flinke Friezinne,
Fen holle en herte soun;
In sintsje for dyn âlden
Yn 'e libbens skimerjoun!”
Det lústert de sinne under 't sinken,
En laket en winkt sa blier;
Troch 't keammerke rûst in lofsang
Fol himelwille en tier.
Pieter Jelles Troelstra
Twa roazen
De dei hat in godlike jefte myn jown
Op myn wei ha 'k twa laitsjende roazen foun.
Heech sloech myn hert, doe't myn hân har omsleat:
De iene wie wyt en de oarde wie read.
Wyt dy, as de snie fan it winterske lân;
Read dizze, as in herte fan hertstoch yn brân.
'k Brocht stâlle nêst stâlle to drinken yn 't wiet;
't Wie moai as in dream dy't yn wierheit bistiet.
Mar hja doarsten net stean yn it steingjende ljocht;
De bûgjende tsjelken, de groun ha se socht.
En stâllen en blêdden ha 'k yneltsoar woun;
Sniewyt en bloedrea yn in hillich forboun.
Fan myn wite roas stiigde swijend in blêd —
Ik seach, it wie toar; it skeinde 'm net.
Nou sill' hja foriene to bloeijen stean
Oant it libben har wijt ta n bloeijend forgean.
Myn roazen, jim strieljende ienheit yn 't ljocht,
Hoe'n wûnder foar 't hert, dat har twiveljend socht…
Fedde Schurer
Op myn wei ha 'k twa laitsjende roazen foun.
Heech sloech myn hert, doe't myn hân har omsleat:
De iene wie wyt en de oarde wie read.
Wyt dy, as de snie fan it winterske lân;
Read dizze, as in herte fan hertstoch yn brân.
'k Brocht stâlle nêst stâlle to drinken yn 't wiet;
't Wie moai as in dream dy't yn wierheit bistiet.
Mar hja doarsten net stean yn it steingjende ljocht;
De bûgjende tsjelken, de groun ha se socht.
En stâllen en blêdden ha 'k yneltsoar woun;
Sniewyt en bloedrea yn in hillich forboun.
Fan myn wite roas stiigde swijend in blêd —
Ik seach, it wie toar; it skeinde 'm net.
Nou sill' hja foriene to bloeijen stean
Oant it libben har wijt ta n bloeijend forgean.
Myn roazen, jim strieljende ienheit yn 't ljocht,
Hoe'n wûnder foar 't hert, dat har twiveljend socht…
Fedde Schurer
zondag 18 juli 2010
Toast
útbrocht op Waling Dykstra, yn 't Studinte-Selskip „FRISIA” to Grins.
Yn Holwert wenne alear in man,
Hwaens greate namme yette
Biwarre bliuwt yn 't Fryske lân,
Hwa scoe dy namme n't witte?
't Wier Bernlef, dy nêst tûzen jier
Dêr yet de snare poende,
En sa'n bitûfte sjonger wier,
Det hy mei sangen tsjoende.
It jongfolk mocht syn wûndersang
Oerib'le graech oanhearre;
It fammehertsje sloech sa bang,
As hy yn toanen, djip en lang,
Fen lieafde en trou or'nearre.
En wier in faem faek dwers en stiif,
Den moast de sjonger komme;
Dy song hjar wille in nocht yn 't liif,
Ut wier de pine en 't ûngeriif,
It hertsje yn sêfte slomme.
En moast it kriichsfolk yn 'e striid
Tsjin Karels wylde ljuwe,
Den song ús maet it heechste liet,
En 't klonk oer 't lân en 't rûzde oer 't wiet,
„Fry moatt' de Friezen bliuwe!”
In hopen hiene net sa'n nocht
Oan Bernlefs dwaen en praten;
It wier in man fen 't nije ljocht:
Hja hiene 'm yn 'e gaten!
Hy helle ek út it spylark faek
Hwet oars as weake rimen,
It tongere dêr sims omraek,
En mannich glûpske, kliemske snaek
Dy rekke 'r fen oan 't swimen.
De dommens siet er op 'e kop
En divels koed er banne,
Hy socht se, as 't moast, yn 't bedsteed op
En jage se yn it sâlte sop,
En rôp: „Smoar, swarte Hoanne!”
Dy Bernlef stoar foar tûzen jier;
Min koe him net forjitte.
Nou sjongt in oar op 'e âlde swier
In nije sang, sa roun en wier.
Hwa scoe syn namme n't witte?
Dêr sjongt in Fries fen 't âlde laech
Wer for de Fryske fammen;
Hja hearre nei syn sang sa graech,
Hy set hjar 't hert yn flammen.
En lit er oer it Noarderstrân
Syn fryheitssangen driuwe,
Den rûst it yette oer 't Fryske lân:
„Fry moatt' de Friezen bliuwe!”
Hy is in man fen 't nije ljocht:
It âlde is him to tsjuster.
De dommens het oan him gjin nocht,
Hy het altiid nei wierheid socht
En rekke 't paed net bjuster.
Hjir sit de man, dy Bernlefs sang
Yet neisjongt yn ús tiden;
In fijan fen 'e geaste-twang,
In stoere helt yn 't striden.
Kom, frije Friezen, bring ris om,
Lit op dy man ús drinke!
De romers fol! Kom, Friezen, kom,
Op Waling Dykstra's eare en rom
Mar fleurich, fleurich klinke!
Pieter Jelles Troelstra
Yn Holwert wenne alear in man,
Hwaens greate namme yette
Biwarre bliuwt yn 't Fryske lân,
Hwa scoe dy namme n't witte?
't Wier Bernlef, dy nêst tûzen jier
Dêr yet de snare poende,
En sa'n bitûfte sjonger wier,
Det hy mei sangen tsjoende.
It jongfolk mocht syn wûndersang
Oerib'le graech oanhearre;
It fammehertsje sloech sa bang,
As hy yn toanen, djip en lang,
Fen lieafde en trou or'nearre.
En wier in faem faek dwers en stiif,
Den moast de sjonger komme;
Dy song hjar wille in nocht yn 't liif,
Ut wier de pine en 't ûngeriif,
It hertsje yn sêfte slomme.
En moast it kriichsfolk yn 'e striid
Tsjin Karels wylde ljuwe,
Den song ús maet it heechste liet,
En 't klonk oer 't lân en 't rûzde oer 't wiet,
„Fry moatt' de Friezen bliuwe!”
In hopen hiene net sa'n nocht
Oan Bernlefs dwaen en praten;
It wier in man fen 't nije ljocht:
Hja hiene 'm yn 'e gaten!
Hy helle ek út it spylark faek
Hwet oars as weake rimen,
It tongere dêr sims omraek,
En mannich glûpske, kliemske snaek
Dy rekke 'r fen oan 't swimen.
De dommens siet er op 'e kop
En divels koed er banne,
Hy socht se, as 't moast, yn 't bedsteed op
En jage se yn it sâlte sop,
En rôp: „Smoar, swarte Hoanne!”
Dy Bernlef stoar foar tûzen jier;
Min koe him net forjitte.
Nou sjongt in oar op 'e âlde swier
In nije sang, sa roun en wier.
Hwa scoe syn namme n't witte?
Dêr sjongt in Fries fen 't âlde laech
Wer for de Fryske fammen;
Hja hearre nei syn sang sa graech,
Hy set hjar 't hert yn flammen.
En lit er oer it Noarderstrân
Syn fryheitssangen driuwe,
Den rûst it yette oer 't Fryske lân:
„Fry moatt' de Friezen bliuwe!”
Hy is in man fen 't nije ljocht:
It âlde is him to tsjuster.
De dommens het oan him gjin nocht,
Hy het altiid nei wierheid socht
En rekke 't paed net bjuster.
Hjir sit de man, dy Bernlefs sang
Yet neisjongt yn ús tiden;
In fijan fen 'e geaste-twang,
In stoere helt yn 't striden.
Kom, frije Friezen, bring ris om,
Lit op dy man ús drinke!
De romers fol! Kom, Friezen, kom,
Op Waling Dykstra's eare en rom
Mar fleurich, fleurich klinke!
Pieter Jelles Troelstra
Draeimounle-sankje
Fanke, lit ús nou ris draeije,
Draeije en swaeije wyld yn 't roun!
Lit ús lâns de minsken waeije;
't Is sa'n moaije merkejoun!
Stap mar yn!
Foar de wyn
Scil wy blij dêr hinne driuwe
Mei dy fleurge Fryske ljuwe.
Famke, kom, yn disse bak
Sitte wy op ús gemak.
't Oargel spilet moaije wizen;
Eltse merkegast sjongt mei.
Alde wyfkes, stoere Friezen
Draeije nou de soargen wei.
Hwet in tier;
Los en blier.
Hwet in laeitsen, gobjen, sjongen!
Hwet in nocht for âld en jongen!
'k Sjoch it, d'eagen fjurkje dy.
O, ho noflik sitte wy!
Skippersfeint mei skippersfanke
Lizze nou ris loddrich oan;
Simens Jan mei bûrmans Anke
Kinne joun ek wakkre skoan.
Alles swaeit,
Alles draeit!
Al it jongfolk is oan 't swieren;
't Bloed fljucht as in blits troch d' ieren.
Fanke, mei myn earm om dy
Bin ik och sa blier en blij.
Foart mar, foart mar! gleskes blinke,
Ljochten, stjerren glânzje yn 't roun.
Al de wrâld mei my ûntsinke
Op sa'n moaije merkejoun.
Foart mar, foart!
Hirder, hird!
Fanke, mei dy oan de side
Woe 'k sa wol de wrâld út glide;
'k Woe wol draeije, hei sa sa,
Oan in oare merke ta.
Pieter Jelles Troelstra
Draeije en swaeije wyld yn 't roun!
Lit ús lâns de minsken waeije;
't Is sa'n moaije merkejoun!
Stap mar yn!
Foar de wyn
Scil wy blij dêr hinne driuwe
Mei dy fleurge Fryske ljuwe.
Famke, kom, yn disse bak
Sitte wy op ús gemak.
't Oargel spilet moaije wizen;
Eltse merkegast sjongt mei.
Alde wyfkes, stoere Friezen
Draeije nou de soargen wei.
Hwet in tier;
Los en blier.
Hwet in laeitsen, gobjen, sjongen!
Hwet in nocht for âld en jongen!
'k Sjoch it, d'eagen fjurkje dy.
O, ho noflik sitte wy!
Skippersfeint mei skippersfanke
Lizze nou ris loddrich oan;
Simens Jan mei bûrmans Anke
Kinne joun ek wakkre skoan.
Alles swaeit,
Alles draeit!
Al it jongfolk is oan 't swieren;
't Bloed fljucht as in blits troch d' ieren.
Fanke, mei myn earm om dy
Bin ik och sa blier en blij.
Foart mar, foart mar! gleskes blinke,
Ljochten, stjerren glânzje yn 't roun.
Al de wrâld mei my ûntsinke
Op sa'n moaije merkejoun.
Foart mar, foart!
Hirder, hird!
Fanke, mei dy oan de side
Woe 'k sa wol de wrâld út glide;
'k Woe wol draeije, hei sa sa,
Oan in oare merke ta.
Pieter Jelles Troelstra
Merke
„O hearink mem. hwet is 't nou mâl!
Ik kin myn kroantsje n't fine!
Hwêr scoe 'k it snein dôchs dellein ha?
Hwet sit ik yn 'e pine!” —
„Wel ju, dou hast it om 'e hâls;
Hwet bistou dôchs oerstjûr.
Dy merke, och, och, det is hwet mâls!
Fij, wier det spil mar oer!” —
„Heit, wyt j' ek, hwêr 'k myn pypke brocht?
Det mei dy silv'ren dingen.
'k Hab ek yn 't kammenet al socht;
't Leit oars by memme ringen.” —
„Ei ju, hast mei dyn noas wer socht?
Dêr leit it; sjochst it net?
Dy merke hat fen 't spoar dy brocht;
Fij, wier det mar biredt!” —
De bisten binne al lang to plak:
Dêr om de tsjerkhôfbeammen;
De fammen binne ek al yn 't jak,
En tsjugge nei de kreammen.
Hja glimme as bûter yn it fet,
En glimkje as 't sintsje blier;
De feinten binne allike glêd,
Mei oalje en fet yn 't hier.
Dy kypsen fen it fynste strie
Mei blommen dêr om hinne;
Dy floddermûtsen, wyt as snie;
Earizers as in sinne;
Dy wankjes, sêfter as ferwiel,
En read wol as in kjers;
Dy eachjes as in sinnestriel…
't Is allegearre yn d' es!
Det rint en draeft dêr op en del
To laeitsjen en to gobjen;
Det fljucht sa rimpen en sa tel;
Det wirdt net ba fen 't snobjen.
Det krielt en kringt dêr troch 'noar om;
En mannich feint, sa smûk,
Pakt mannich famke loddrich om,
En lústert hwet to mûk.
Nou is it joun, en feint en faem
Gean dounsjende nei boppe;
In sule, dy-t nin famke naem!
Elts dounset mei syn poppe.
Den wird' de stoellen by 'noar set:
Ien glês for feint en faem;
Den triuwkje en tútsje en flaeikje: „Hert,
Ho bliid bin 'k, det 'k dy naem !”
Op 't lêst nei hûs; it hert sa fol,
By swietst petear allinne;
It famke, och sa goed en gol,
De earmen om him hinne.
Hjar holke nei syn skouder giet,
Heal yn de dod hast wei;
Mar tútsjend yet en lústrjend yet:
„Ho lieaf, ho lieaf ha 'k dy!”
Det is ús Fryske merkenocht;
Hwêr is sa'n nocht to krijen?
Us fammen binne rjucht en sljucht,
En noflik yn it frijen.
Mei 'k ienkear nôch sa'n famke ha,
En den út Fryslân wei,
Den bliuwt my 't libben, wol ik ha,
In iiwge merkedei!
Pieter Jelles Troelstra
Ik kin myn kroantsje n't fine!
Hwêr scoe 'k it snein dôchs dellein ha?
Hwet sit ik yn 'e pine!” —
„Wel ju, dou hast it om 'e hâls;
Hwet bistou dôchs oerstjûr.
Dy merke, och, och, det is hwet mâls!
Fij, wier det spil mar oer!” —
„Heit, wyt j' ek, hwêr 'k myn pypke brocht?
Det mei dy silv'ren dingen.
'k Hab ek yn 't kammenet al socht;
't Leit oars by memme ringen.” —
„Ei ju, hast mei dyn noas wer socht?
Dêr leit it; sjochst it net?
Dy merke hat fen 't spoar dy brocht;
Fij, wier det mar biredt!” —
De bisten binne al lang to plak:
Dêr om de tsjerkhôfbeammen;
De fammen binne ek al yn 't jak,
En tsjugge nei de kreammen.
Hja glimme as bûter yn it fet,
En glimkje as 't sintsje blier;
De feinten binne allike glêd,
Mei oalje en fet yn 't hier.
Dy kypsen fen it fynste strie
Mei blommen dêr om hinne;
Dy floddermûtsen, wyt as snie;
Earizers as in sinne;
Dy wankjes, sêfter as ferwiel,
En read wol as in kjers;
Dy eachjes as in sinnestriel…
't Is allegearre yn d' es!
Det rint en draeft dêr op en del
To laeitsjen en to gobjen;
Det fljucht sa rimpen en sa tel;
Det wirdt net ba fen 't snobjen.
Det krielt en kringt dêr troch 'noar om;
En mannich feint, sa smûk,
Pakt mannich famke loddrich om,
En lústert hwet to mûk.
Nou is it joun, en feint en faem
Gean dounsjende nei boppe;
In sule, dy-t nin famke naem!
Elts dounset mei syn poppe.
Den wird' de stoellen by 'noar set:
Ien glês for feint en faem;
Den triuwkje en tútsje en flaeikje: „Hert,
Ho bliid bin 'k, det 'k dy naem !”
Op 't lêst nei hûs; it hert sa fol,
By swietst petear allinne;
It famke, och sa goed en gol,
De earmen om him hinne.
Hjar holke nei syn skouder giet,
Heal yn de dod hast wei;
Mar tútsjend yet en lústrjend yet:
„Ho lieaf, ho lieaf ha 'k dy!”
Det is ús Fryske merkenocht;
Hwêr is sa'n nocht to krijen?
Us fammen binne rjucht en sljucht,
En noflik yn it frijen.
Mei 'k ienkear nôch sa'n famke ha,
En den út Fryslân wei,
Den bliuwt my 't libben, wol ik ha,
In iiwge merkedei!
Pieter Jelles Troelstra
Ynkear
Al hwa't Dyn lûd bilústrje wol
Moat út 'e wrâld fandinne —
De minsken roppe troch Dyn lûd
Har skrille wanlûd hinne.
Al hwa't Dyn tael bilústrje wol
Biheart Dyn stim to kinnen
Om djûre skat fan stil forhael
As noat út tsjêf to winnen.
Dy learde, dat Dyn geast net sprekt
Hwer't macht en greatme troanet;
Hwer't mânske krêft in mânsker brekt
En sels him kening kroanet;
Net, hwer't de bline blidens geit
Mei drôve, deade eagen
Oer skynlok dounset, en jûchheit
By libbens leed en leagen;
Mar dy't Dyn lûd bilústrje sil
Forteach fan wrâldske wegen;
Dy kearde ta Dyn stiltmen yn,
Leafde yn syn siikjende eagen.
Dy learde, dat Dyn stimme groeit
Hwer't alle lûden stoaren,
En dat hja ljochtsjend iepenbloeit
By 't wyljen fan de oaren.
Hy, dy't Dyn wijde tael forstiet
Dyn stille sprake kenl;
Hwaens heechste en iennichste geniet
Is yn Dyn each to sjen,
Forstiet de wrâld syn bidden net
En slacht har spot him nei —
Oerglimke fan Dyn seine giet
Er syn ûnskeinbre wei.
Fedde Schurer
Moat út 'e wrâld fandinne —
De minsken roppe troch Dyn lûd
Har skrille wanlûd hinne.
Al hwa't Dyn tael bilústrje wol
Biheart Dyn stim to kinnen
Om djûre skat fan stil forhael
As noat út tsjêf to winnen.
Dy learde, dat Dyn geast net sprekt
Hwer't macht en greatme troanet;
Hwer't mânske krêft in mânsker brekt
En sels him kening kroanet;
Net, hwer't de bline blidens geit
Mei drôve, deade eagen
Oer skynlok dounset, en jûchheit
By libbens leed en leagen;
Mar dy't Dyn lûd bilústrje sil
Forteach fan wrâldske wegen;
Dy kearde ta Dyn stiltmen yn,
Leafde yn syn siikjende eagen.
Dy learde, dat Dyn stimme groeit
Hwer't alle lûden stoaren,
En dat hja ljochtsjend iepenbloeit
By 't wyljen fan de oaren.
Hy, dy't Dyn wijde tael forstiet
Dyn stille sprake kenl;
Hwaens heechste en iennichste geniet
Is yn Dyn each to sjen,
Forstiet de wrâld syn bidden net
En slacht har spot him nei —
Oerglimke fan Dyn seine giet
Er syn ûnskeinbre wei.
Fedde Schurer
De bounsneat
Fan Jins bistean en greatens wist ik wol,
Jins hill'ge boeken hie ik earnstich lêzen;
Ik seach de wrâld fan al Jin swûnders fol
En 'k twiivle nea oan d' iivgens fan Jins Wêzen.
Dochs, hwer ik wrâldske lok syn rikens gol
Myn sjen liet troch syn myld bimielle glêzen
Tocht ik Jo einlear fier; in wetterfal
Fan reinbôchstrielen om Jins troan biferzen —
Mar as my 't minskdom wreed-fijânnich wie,
De wrâld my pynlik reade wounen sloech
En flokte omt ik net knibb'le foar har byld,
Doe wist ik, dat 'k Jo by en yn my hie;
Dat my myn krêft en greatske rêstgens joech
Jins stille laits, yn 't egen herte field.
Fedde Schurer
Jins hill'ge boeken hie ik earnstich lêzen;
Ik seach de wrâld fan al Jin swûnders fol
En 'k twiivle nea oan d' iivgens fan Jins Wêzen.
Dochs, hwer ik wrâldske lok syn rikens gol
Myn sjen liet troch syn myld bimielle glêzen
Tocht ik Jo einlear fier; in wetterfal
Fan reinbôchstrielen om Jins troan biferzen —
Mar as my 't minskdom wreed-fijânnich wie,
De wrâld my pynlik reade wounen sloech
En flokte omt ik net knibb'le foar har byld,
Doe wist ik, dat 'k Jo by en yn my hie;
Dat my myn krêft en greatske rêstgens joech
Jins stille laits, yn 't egen herte field.
Fedde Schurer
zaterdag 17 juli 2010
Snieuntejoun
Klokken hear ik klinken
Yn de stille joun;
't Sintsje sjuch ik sinken.
Wolkjes sjuch ik blinken
't Hiele swirk yn 't roun.
Kij stean yn de greiden
Heal yn dauwe wei;
Feinten gean to meiden;
't Fûgeltsje yn de reiden
Jowt hjar sankjes mei.
Klokken sjonge d' ierde
't Lieaflikst widzeliet;
Soargen moatte skiede;
Frede glydt oer d' ierde
Frede, ûntinkber swiet!
D' ierde lei yn slomme,
't Klokkeliet wier dien;
't Fûgelt wier forstomme. —
'k Bin, it hert ferromme,
Stil nei hûs ta gien.
Pieter Jelles Troelstra
Yn de stille joun;
't Sintsje sjuch ik sinken.
Wolkjes sjuch ik blinken
't Hiele swirk yn 't roun.
Kij stean yn de greiden
Heal yn dauwe wei;
Feinten gean to meiden;
't Fûgeltsje yn de reiden
Jowt hjar sankjes mei.
Klokken sjonge d' ierde
't Lieaflikst widzeliet;
Soargen moatte skiede;
Frede glydt oer d' ierde
Frede, ûntinkber swiet!
D' ierde lei yn slomme,
't Klokkeliet wier dien;
't Fûgelt wier forstomme. —
'k Bin, it hert ferromme,
Stil nei hûs ta gien.
Pieter Jelles Troelstra
Hetsjemoi
Hetsjemoi wier sechstich jier,
— 't Jongste wier der ôf! —
Ronflich 't fel, en griis it hier,
En dêrby hwet dôf
Do-t hja faem wier, jong en derten,
Hien' de frijers hjar forgetten.
't Kin al mâl, seit jamk myn heit,
En det 's siker wier;
Hetsjemoi waerd yet de breid;
Breid fen sechstich jier.
En hja boaske, kin 'k fortelle,
Mei in âlde widner, Jelle.
Bodsjend strample er oer it paed,
Gammel, âld en stiif;
Do-t er sa krebintich waerd
Tocht er om in wiif:
Hwent hy koe him net mear warre;
En in faem — det mocht net barre!
't Wier in moaije simmerjoun;
Hetsje skim're hwet,
Lykme allinnich; op 'e groun
Sliepte in skiere kat.
Oer de griene fjilden trille
't Lêste sinneljocht fol wille.
Hetsjemoi, de hannen gear,
Seach ta 't finster út;
En de tank oan God de Hear
Blonk hjar d'eagen út.
En de strielen fen de sinne
Dounsen, boartene om hjar hinne.
Dêr kaem Jelle-om oan de doar;
Hja rekke út 'e sûs.
Heal forbjustre kaem hja foar;
Hy gyng yn 'e hûs.
Gau wier'n kopke en pantsje helle,
En dêr siet ús âlde Jelle.
Deales wirk; syn mûledoar
Siet mar fêst op 't slot;
't Hege wird det siet 'er foar;
Mar it waerd net flot.
Do-t er op syn dré wer rekke,
Sei er: „'k Woe jou efkes sprekke.
„Jy en ik, wy wirde al âld;
't Rint nei 't alderlêst;
Ja, sa giet it yn de wrâld,
En det is ek bêst.
Mar, foar 't wy oan d' ein ta reitsje,
Kinn' wy 't ús yet nochlik meitsje.
„'k Heukerje sa'n tweintich jier
Al allinnich om;
Mar det wirdt my nou to swier;
'k Ha 't sims neat to rom.
Gau bin 'k wirch en ôf; hwent wrammels,
'k Stean net fêst mear op myn skammels.
„En it libben, det jo ha,
Is ek alles net!
Dêrom — 't liket mâl — mar ja,
't Moat my nou fen 't hert:
Lit ús, foar 't w' alhiel forslite,
Yet de fodden by 'noar smite!”
Do wier 't stil in amery;
Fier oer greide en bou
Sonk de sinne yn 't Westen wei;
't Swirk wier suver blau.
Hetsjemoi, hwaens eagen blonken,
Like yn al dy pracht forsonken.
Nou, det dûrre dêr sa hwet;
Mar op 't lêst sei hja:
„'t Komt sa hommels my oer 't mat;
'k Mat bitinktiid ha.”
„Dat is bêst,” sei Jelle-omme,
Scil 'k den moarn mar wer ris komme?”
Det wier goed; en Jelle foart:
't Waerd him dêr to near;
Hwent in hammerke yn syn hert
Sloech him wakker sear.
„Moat det sloaf,” klonk 't yn syn herte.
„Diel habbe oan dyn soarch en smerte?”
Gau is nou de lampe al op
Yn de lytse went;
Hetsje slacht de bibel op,
't Nije Testament,
Det it bêste minske ús eren
Neiliet om er út to learen.
Hin, 't âld minske blêddet om
Yn det heilich Wird:
En hja lêst, en 't wurdt hjar rom:
't Tsjuster wirdt toskûrd.
„Lieafde,” lêst se, „is 't heechste en bêste,
Lieafde is 't earste en 't alderlêste!”
— Wippe 'r ingels yn de flecht
Efkes by hjar oan?
Pronkje s' âlde Hetsjen op
Mei in himelkroan?
Strielen struije s' om hjar hinne;
Ljocht, sa suver as de sinne! —
„Tank, o Hear!” seit hja op 't lêst;
'k Scil myn bêst wol dwaen,
Om him by syn soarch en lêst
Lieafde en treast to jaen.
'k Scil yn 't goeddwaen nea net rêste;
Lieafde is ommers 't heechste en bêste!”
D'oare jouns: „Der wier 'k al wer,”
Sei âld Jelle-om; „nou,
'k Scoe my goed bitinke, hear!
't Bêste is fen my ou.
Wol jo mei my oer de planke?
Mannichien hie daelk bitanke.”
Glimkjend sei hfa „'k Nim it oan;
'k Bin det libben ba
Op my sels; wy kinne 't skoan
Mei ús beiden ha.
„Wy kinn' 't wol togearre fine,”
Sei de kreuple jin de bline.”
Do 't dit nijs bikind waerd, sjuch,
Lyk as diggelfjûr
Fleach it tel de bûrren troch;
Mannich gobbe er oer;
En de wyfkes, jonge en âlde,
Koen' de mûle er net fen hâlde.
Nou, hja troud'n yn 't lêst fen 't jier;
't Fjild wier wyt en kâld;
Mar de sinne ljochte blier
Oer dy keale wrâld:
Sa barnde ek yn Hetsje siele
'n Hearlik ljocht mei suvre strielen.
Hetsje húske kamen s' yn;
't Oare waerd forkoft.
Earst gyng 't wakker foar de wyn,
En det dûrre in skoft;
En, wier Jelle-om simms seurich.
Hetsje makke 'm wol wer fleurich.
Mar de simmer wier yn d' ein;
Herstwyn skûrde oer 't lân;
Unwaersboijen, stoarm en rein
Hied er yn de hân.
Jelle siek; de minsken seijen:
„Nou bigjint for Hetsje 't lijen.”
Sint dy tiid hat d' âlde man
Nea net soun wer wêst;
D' ein wier fen syn lijen wei;
Hetsje hie nin rêst.
Mar al mocht hja skrippe en skûrre,
Jelle-om grynde en grande en gnoarre.
D' âlde bodder waerd sa koart
As in hiemhoun; stiif,
Stymsk en noartich; 't wier in lot
For syn warber wiif.
Mar hja bleau der fleurich ûnder,
Soun en sterk; it wier in wûnder!
't Waerd al minder: tweintich kear
Rôp er op in dei:
„Hetsje, 'k liz my wer sa sear!
Gean net by my wei!”
Tweintich kear kaem 't âlde minske.
En forlei him, sa-t er 't winske.
Drankjes koed er net mear ha;
't Holp dôchs ek nin bean.
Hetsje, det getsjirm al ba,
Liet det gûd mar stean.
En hja sei: „For jou is 't bêste
Drankje: in steech gedild en rêste.
„Jo ha dôchs net om 'e nocht
Libbe op disse wrâld?
't Hat jou dôchs hwet fierder brocht? —
Wirdt in minske âld,
O, den kin er wol tofreden
Wêze yn ûnk en swierrichheden.
„'t Skipke silet earst sa blier
Dryst de wrâldsé yn;
Alles liket fleur en tier;
't Is in bêste wyn!
Komme 'r letter swiere boijen,
O, det 's earst in hopen lijen.
„Njunkelytsen wirdt det oars:
Fêster wirdt de hân,
Dy-t it roer fen 't skipke hâldt;
Krasser is 't forstân.
Greater mei de stoarmen wirde,
Stjurman kin 't nou hiel wol hirde.
„As er den de lêste ich
Frieunlik gloarjen sjocht,
En syn reize oer libben's sé
Koarts al is folbrocht,
Scoed er den yet grine en kleije
Om 't sa wyld de weagen jeije?”
De earme bodder seach hjar oan:
„Jow my dôchs dyn hân;
Hetsje, wiif, wy habbe 't skoan
mei ús beiden hawn.
Dou forsoargest' my yn 't lijen,
Sûnder ea dy sels to mijen.
„Frieunlik sintsje fen myn joun,
Moantsje fen myn nacht,
'k Hab yn dy in herte foun,
Det fol lieafde slacht.
Bêste siel, dou heste wakker
Skript en wrot for d' earme stakker!
„'k Wier yn 't lêst hwet al to hird,
Al to koart jin dy;
'k Sei sa mannich noartich wird;
O forjow it my!”
Hetsje, dy-t oan 't kriten rekke,
Sei: „Der mastou net fen sprekke,”
Neijer kaem de dea, en song
Fen in lân fol njue;
Alles, hwêr syn herte oan hong,
Fou er dêr sa rjue.
Stearrend drôge er fen in libben
Sunder leed, mei al syn sibben.
Sa forgiet de hope nea
Yn it minskehert;
Sels yn 't kampjen mei de dea
Steart dy hope net.
Mat hja disse wrâld forlitte,
Oer it grêf, dêr bloit hja yette.
O, in dream is 't libben dôch,
En it dream de dea!
Dreamend is me hjir in toch,
Dreamend giet me dea.
Alde dreamen mei' forstouwe,
Iwich scil me nije bouwe!
't Is wer simmer, 't is wer joun.
Foar it finster sit
Hetsjemoi; 't is stil yn 't roun;
Hiel natûre bidt.
Dauwe dampet fen de greiden,
Fûgels tsjotterje yn de reiden.
Fier oer 't fjild sjocht, waerm en rea,
't Sinke Hetjsjen oan;
't Kleed fen dauwe om 'e lea,
't Slûge sintsje bûgt it holke, en
Winkt hjar ta út gouden wolken.
„'k Bin sa slieprich, 'k jow my del
Yn it koele bêd;
'k Bin sa wirch fen 't deiske wirk,
'k Bin it reisgjen sêd.
Swiete slomme scil ik smeitsje,
Dreamen scille my formeitsje!
„Hastou ek nin sin oan rêst?
Kom, o kom den, ju!
Libben is it selde as lêst;
Rêst it selde as njue!
Scoestou, âlde, yette weitsje?
Sliep, wy wolle wille smeitsje!”
Hetsje glimket, o sa blier.
Oer hjar ronflich fel
Ljochtet sinneskyn fol tier…
D' holle fâlt fordel.
D' eagen ta for d' iiwge slomme…
Súntsjes — súntsjes&hellip „Ja, 'k scil komme!”…
Yn it smoute bêd der sé
Krûpt de sinne wei;
Hiel natûre leit yn fré
Nei de swiere dei.
Golle frede is ek to lêzen
Yn de loaits fen Hetsje wêzen.
Do-t me kaem de oare dei
Foun me Hetsje dea.
„Hearink, Hetsjemoi is wei!”
Sei men yn it gea.
Nei 't hja hjar nei 't hôf ta brochten
Wiern' er gjin, dy-t oan hjar tochten…
Mar dou libbest yn myn liet;
Libbest yn myn hert.
Oaren stypje yn leed en striid,
Wier dyn hege wet!
Om dy selme tochst' it lêste;
Lieafde wier dy 't heechste en bêste!
Mannichien poft op syn jild,
Oaren op forstân;
Oaren siikje in hege steat,
Ynfloed yn it lân.
Hwêr binn', dy 't oan Hetsje lykje?…
Riken, learden, greaten — SIIKJE!
Pieter Jelles Troelstra
— 't Jongste wier der ôf! —
Ronflich 't fel, en griis it hier,
En dêrby hwet dôf
Do-t hja faem wier, jong en derten,
Hien' de frijers hjar forgetten.
't Kin al mâl, seit jamk myn heit,
En det 's siker wier;
Hetsjemoi waerd yet de breid;
Breid fen sechstich jier.
En hja boaske, kin 'k fortelle,
Mei in âlde widner, Jelle.
Bodsjend strample er oer it paed,
Gammel, âld en stiif;
Do-t er sa krebintich waerd
Tocht er om in wiif:
Hwent hy koe him net mear warre;
En in faem — det mocht net barre!
't Wier in moaije simmerjoun;
Hetsje skim're hwet,
Lykme allinnich; op 'e groun
Sliepte in skiere kat.
Oer de griene fjilden trille
't Lêste sinneljocht fol wille.
Hetsjemoi, de hannen gear,
Seach ta 't finster út;
En de tank oan God de Hear
Blonk hjar d'eagen út.
En de strielen fen de sinne
Dounsen, boartene om hjar hinne.
Dêr kaem Jelle-om oan de doar;
Hja rekke út 'e sûs.
Heal forbjustre kaem hja foar;
Hy gyng yn 'e hûs.
Gau wier'n kopke en pantsje helle,
En dêr siet ús âlde Jelle.
Deales wirk; syn mûledoar
Siet mar fêst op 't slot;
't Hege wird det siet 'er foar;
Mar it waerd net flot.
Do-t er op syn dré wer rekke,
Sei er: „'k Woe jou efkes sprekke.
„Jy en ik, wy wirde al âld;
't Rint nei 't alderlêst;
Ja, sa giet it yn de wrâld,
En det is ek bêst.
Mar, foar 't wy oan d' ein ta reitsje,
Kinn' wy 't ús yet nochlik meitsje.
„'k Heukerje sa'n tweintich jier
Al allinnich om;
Mar det wirdt my nou to swier;
'k Ha 't sims neat to rom.
Gau bin 'k wirch en ôf; hwent wrammels,
'k Stean net fêst mear op myn skammels.
„En it libben, det jo ha,
Is ek alles net!
Dêrom — 't liket mâl — mar ja,
't Moat my nou fen 't hert:
Lit ús, foar 't w' alhiel forslite,
Yet de fodden by 'noar smite!”
Do wier 't stil in amery;
Fier oer greide en bou
Sonk de sinne yn 't Westen wei;
't Swirk wier suver blau.
Hetsjemoi, hwaens eagen blonken,
Like yn al dy pracht forsonken.
Nou, det dûrre dêr sa hwet;
Mar op 't lêst sei hja:
„'t Komt sa hommels my oer 't mat;
'k Mat bitinktiid ha.”
„Dat is bêst,” sei Jelle-omme,
Scil 'k den moarn mar wer ris komme?”
Det wier goed; en Jelle foart:
't Waerd him dêr to near;
Hwent in hammerke yn syn hert
Sloech him wakker sear.
„Moat det sloaf,” klonk 't yn syn herte.
„Diel habbe oan dyn soarch en smerte?”
Gau is nou de lampe al op
Yn de lytse went;
Hetsje slacht de bibel op,
't Nije Testament,
Det it bêste minske ús eren
Neiliet om er út to learen.
Hin, 't âld minske blêddet om
Yn det heilich Wird:
En hja lêst, en 't wurdt hjar rom:
't Tsjuster wirdt toskûrd.
„Lieafde,” lêst se, „is 't heechste en bêste,
Lieafde is 't earste en 't alderlêste!”
— Wippe 'r ingels yn de flecht
Efkes by hjar oan?
Pronkje s' âlde Hetsjen op
Mei in himelkroan?
Strielen struije s' om hjar hinne;
Ljocht, sa suver as de sinne! —
„Tank, o Hear!” seit hja op 't lêst;
'k Scil myn bêst wol dwaen,
Om him by syn soarch en lêst
Lieafde en treast to jaen.
'k Scil yn 't goeddwaen nea net rêste;
Lieafde is ommers 't heechste en bêste!”
D'oare jouns: „Der wier 'k al wer,”
Sei âld Jelle-om; „nou,
'k Scoe my goed bitinke, hear!
't Bêste is fen my ou.
Wol jo mei my oer de planke?
Mannichien hie daelk bitanke.”
Glimkjend sei hfa „'k Nim it oan;
'k Bin det libben ba
Op my sels; wy kinne 't skoan
Mei ús beiden ha.
„Wy kinn' 't wol togearre fine,”
Sei de kreuple jin de bline.”
Do 't dit nijs bikind waerd, sjuch,
Lyk as diggelfjûr
Fleach it tel de bûrren troch;
Mannich gobbe er oer;
En de wyfkes, jonge en âlde,
Koen' de mûle er net fen hâlde.
Nou, hja troud'n yn 't lêst fen 't jier;
't Fjild wier wyt en kâld;
Mar de sinne ljochte blier
Oer dy keale wrâld:
Sa barnde ek yn Hetsje siele
'n Hearlik ljocht mei suvre strielen.
Hetsje húske kamen s' yn;
't Oare waerd forkoft.
Earst gyng 't wakker foar de wyn,
En det dûrre in skoft;
En, wier Jelle-om simms seurich.
Hetsje makke 'm wol wer fleurich.
Mar de simmer wier yn d' ein;
Herstwyn skûrde oer 't lân;
Unwaersboijen, stoarm en rein
Hied er yn de hân.
Jelle siek; de minsken seijen:
„Nou bigjint for Hetsje 't lijen.”
Sint dy tiid hat d' âlde man
Nea net soun wer wêst;
D' ein wier fen syn lijen wei;
Hetsje hie nin rêst.
Mar al mocht hja skrippe en skûrre,
Jelle-om grynde en grande en gnoarre.
D' âlde bodder waerd sa koart
As in hiemhoun; stiif,
Stymsk en noartich; 't wier in lot
For syn warber wiif.
Mar hja bleau der fleurich ûnder,
Soun en sterk; it wier in wûnder!
't Waerd al minder: tweintich kear
Rôp er op in dei:
„Hetsje, 'k liz my wer sa sear!
Gean net by my wei!”
Tweintich kear kaem 't âlde minske.
En forlei him, sa-t er 't winske.
Drankjes koed er net mear ha;
't Holp dôchs ek nin bean.
Hetsje, det getsjirm al ba,
Liet det gûd mar stean.
En hja sei: „For jou is 't bêste
Drankje: in steech gedild en rêste.
„Jo ha dôchs net om 'e nocht
Libbe op disse wrâld?
't Hat jou dôchs hwet fierder brocht? —
Wirdt in minske âld,
O, den kin er wol tofreden
Wêze yn ûnk en swierrichheden.
„'t Skipke silet earst sa blier
Dryst de wrâldsé yn;
Alles liket fleur en tier;
't Is in bêste wyn!
Komme 'r letter swiere boijen,
O, det 's earst in hopen lijen.
„Njunkelytsen wirdt det oars:
Fêster wirdt de hân,
Dy-t it roer fen 't skipke hâldt;
Krasser is 't forstân.
Greater mei de stoarmen wirde,
Stjurman kin 't nou hiel wol hirde.
„As er den de lêste ich
Frieunlik gloarjen sjocht,
En syn reize oer libben's sé
Koarts al is folbrocht,
Scoed er den yet grine en kleije
Om 't sa wyld de weagen jeije?”
De earme bodder seach hjar oan:
„Jow my dôchs dyn hân;
Hetsje, wiif, wy habbe 't skoan
mei ús beiden hawn.
Dou forsoargest' my yn 't lijen,
Sûnder ea dy sels to mijen.
„Frieunlik sintsje fen myn joun,
Moantsje fen myn nacht,
'k Hab yn dy in herte foun,
Det fol lieafde slacht.
Bêste siel, dou heste wakker
Skript en wrot for d' earme stakker!
„'k Wier yn 't lêst hwet al to hird,
Al to koart jin dy;
'k Sei sa mannich noartich wird;
O forjow it my!”
Hetsje, dy-t oan 't kriten rekke,
Sei: „Der mastou net fen sprekke,”
Neijer kaem de dea, en song
Fen in lân fol njue;
Alles, hwêr syn herte oan hong,
Fou er dêr sa rjue.
Stearrend drôge er fen in libben
Sunder leed, mei al syn sibben.
Sa forgiet de hope nea
Yn it minskehert;
Sels yn 't kampjen mei de dea
Steart dy hope net.
Mat hja disse wrâld forlitte,
Oer it grêf, dêr bloit hja yette.
O, in dream is 't libben dôch,
En it dream de dea!
Dreamend is me hjir in toch,
Dreamend giet me dea.
Alde dreamen mei' forstouwe,
Iwich scil me nije bouwe!
't Is wer simmer, 't is wer joun.
Foar it finster sit
Hetsjemoi; 't is stil yn 't roun;
Hiel natûre bidt.
Dauwe dampet fen de greiden,
Fûgels tsjotterje yn de reiden.
Fier oer 't fjild sjocht, waerm en rea,
't Sinke Hetjsjen oan;
't Kleed fen dauwe om 'e lea,
't Slûge sintsje bûgt it holke, en
Winkt hjar ta út gouden wolken.
„'k Bin sa slieprich, 'k jow my del
Yn it koele bêd;
'k Bin sa wirch fen 't deiske wirk,
'k Bin it reisgjen sêd.
Swiete slomme scil ik smeitsje,
Dreamen scille my formeitsje!
„Hastou ek nin sin oan rêst?
Kom, o kom den, ju!
Libben is it selde as lêst;
Rêst it selde as njue!
Scoestou, âlde, yette weitsje?
Sliep, wy wolle wille smeitsje!”
Hetsje glimket, o sa blier.
Oer hjar ronflich fel
Ljochtet sinneskyn fol tier…
D' holle fâlt fordel.
D' eagen ta for d' iiwge slomme…
Súntsjes — súntsjes&hellip „Ja, 'k scil komme!”…
Yn it smoute bêd der sé
Krûpt de sinne wei;
Hiel natûre leit yn fré
Nei de swiere dei.
Golle frede is ek to lêzen
Yn de loaits fen Hetsje wêzen.
Do-t me kaem de oare dei
Foun me Hetsje dea.
„Hearink, Hetsjemoi is wei!”
Sei men yn it gea.
Nei 't hja hjar nei 't hôf ta brochten
Wiern' er gjin, dy-t oan hjar tochten…
Mar dou libbest yn myn liet;
Libbest yn myn hert.
Oaren stypje yn leed en striid,
Wier dyn hege wet!
Om dy selme tochst' it lêste;
Lieafde wier dy 't heechste en bêste!
Mannichien poft op syn jild,
Oaren op forstân;
Oaren siikje in hege steat,
Ynfloed yn it lân.
Hwêr binn', dy 't oan Hetsje lykje?…
Riken, learden, greaten — SIIKJE!
Pieter Jelles Troelstra
Binnert's sankje
Masters Anke! — det, 's in fanke,
Nuver kwikker, kreas en kein;
Fluch en fleurich as in flinter;
Rêd en derten as in twinter;
Glêd en skjin as 'n wite ein.
Yn de tsjerke en op de merke,
Anke is rounom goed to plak.
Hjir sa stil wol as in mûske;
Dêr sa boartlik as ús poeske,
Altiid kreas en twang yn 't jak.
En hjar eagen! — as de weagen
Fen 'e mar, sa blau en klear.
En hjar lûd det is sa suver!
As 'k it hear, ja wol is 't nuver,
Binnert is gjin Binnert mear.
Komt hja sneintomoarns yn tsjerke,
Mannich mem dy sjucht hjar nei;
En hja hopet, det hjar fanke
Krekt sa kreas as masters Anke
En sa sedich wirde mei.
Mannich grize is fen 'e wize,
As er hjar foarbygean sjucht.
Mocht syn soan det famke frije,
Of sa'n nommel wyfke krije,
O, hwet joech him det in nocht!
Mar binammen d'earme wyfkes
Sjean hjar bjuster frjeunlik oan.
„Moai fen bûten — moai fen binnen!
Glimkes heste, mar ek triennen!”
D' earme wyfkes witte 't skoan!
Foar myn bank is 't plak fen Anke,
En hja glimket m' efkes ta;
'k Scoe det glimke n't misse wolle
'k Wird er read fen om 'e holle,
En it hert det slacht my sa.
Domeny kin wakker preekje;
'k Hear der net sa folle fen,
'k Leau det Anke's yngol wêzen
Jowt my moaijer preek to lêzen,
As ús doomny meitsje kin.
'k Hear hjar sjongen; ingletongen,
Koene det net súvrer dwaen. —
As in faem, sa blank fen eare,
Lof ophellet for de Heare,
Moat Him det nin wille jaen?
Sneintojouns kom ik to hjarres;
Master woe 't earst lang net ha!
't Is in hiel gelearde prater,
En ik meitsje mannich flater,
As wy 't oer de boeken ha.
Wakker rooke, ysbaerlik smooke
En dampe kin er út in strie.
En den kin de reek sa krolle
Om syn âlde grize holle,
Ef 't in wolk fen wysheid wie.
En hwet nytlich en hwet styklich
Is er simmes ek jin my;
Mar syn Anke is al syn libben;
Oars den het er ek gjin sibben,
Hwent syn wiif is lang al wei.
As mei 'n plaster sit faek master
Oan syn greate briedstoel fêst,
As er 't het oer d' âlde tîden,
Do 't wy hjir de Franskes hieden.
Prate, man! krekt as er 't lêst!
Einlings binne wy allinne;
En wy lúst'rje en gobje sa!
Nolker jonnen, sill'ger stounen,
As twa herten wille founen,
Kin gjin ien op ierde ha.
'n Bliere sinne is wiere minne!
Waermte en ljocht struit s' ús yn 't hert;
Wylde stoarmen meije beare,
Alles kin dy man forneare,
Dy-t in wiif as Anke het.
Dou myn Anke, mûtel fanke,
Bist' my 't bêste fen 'e wrâld.
't Herte leit my op de tonge,
Mar ik kin net sizze of sjonge,
Faem, ho 'n bulte as 'k fen dy hâld!
Pieter Jelles Troelstra
Nuver kwikker, kreas en kein;
Fluch en fleurich as in flinter;
Rêd en derten as in twinter;
Glêd en skjin as 'n wite ein.
Yn de tsjerke en op de merke,
Anke is rounom goed to plak.
Hjir sa stil wol as in mûske;
Dêr sa boartlik as ús poeske,
Altiid kreas en twang yn 't jak.
En hjar eagen! — as de weagen
Fen 'e mar, sa blau en klear.
En hjar lûd det is sa suver!
As 'k it hear, ja wol is 't nuver,
Binnert is gjin Binnert mear.
Komt hja sneintomoarns yn tsjerke,
Mannich mem dy sjucht hjar nei;
En hja hopet, det hjar fanke
Krekt sa kreas as masters Anke
En sa sedich wirde mei.
Mannich grize is fen 'e wize,
As er hjar foarbygean sjucht.
Mocht syn soan det famke frije,
Of sa'n nommel wyfke krije,
O, hwet joech him det in nocht!
Mar binammen d'earme wyfkes
Sjean hjar bjuster frjeunlik oan.
„Moai fen bûten — moai fen binnen!
Glimkes heste, mar ek triennen!”
D' earme wyfkes witte 't skoan!
Foar myn bank is 't plak fen Anke,
En hja glimket m' efkes ta;
'k Scoe det glimke n't misse wolle
'k Wird er read fen om 'e holle,
En it hert det slacht my sa.
Domeny kin wakker preekje;
'k Hear der net sa folle fen,
'k Leau det Anke's yngol wêzen
Jowt my moaijer preek to lêzen,
As ús doomny meitsje kin.
'k Hear hjar sjongen; ingletongen,
Koene det net súvrer dwaen. —
As in faem, sa blank fen eare,
Lof ophellet for de Heare,
Moat Him det nin wille jaen?
Sneintojouns kom ik to hjarres;
Master woe 't earst lang net ha!
't Is in hiel gelearde prater,
En ik meitsje mannich flater,
As wy 't oer de boeken ha.
Wakker rooke, ysbaerlik smooke
En dampe kin er út in strie.
En den kin de reek sa krolle
Om syn âlde grize holle,
Ef 't in wolk fen wysheid wie.
En hwet nytlich en hwet styklich
Is er simmes ek jin my;
Mar syn Anke is al syn libben;
Oars den het er ek gjin sibben,
Hwent syn wiif is lang al wei.
As mei 'n plaster sit faek master
Oan syn greate briedstoel fêst,
As er 't het oer d' âlde tîden,
Do 't wy hjir de Franskes hieden.
Prate, man! krekt as er 't lêst!
Einlings binne wy allinne;
En wy lúst'rje en gobje sa!
Nolker jonnen, sill'ger stounen,
As twa herten wille founen,
Kin gjin ien op ierde ha.
'n Bliere sinne is wiere minne!
Waermte en ljocht struit s' ús yn 't hert;
Wylde stoarmen meije beare,
Alles kin dy man forneare,
Dy-t in wiif as Anke het.
Dou myn Anke, mûtel fanke,
Bist' my 't bêste fen 'e wrâld.
't Herte leit my op de tonge,
Mar ik kin net sizze of sjonge,
Faem, ho 'n bulte as 'k fen dy hâld!
Pieter Jelles Troelstra
Jonker Piet en Sibbel
Jonker Piet hie op 't oanretten fan in poep, dy syn heit him ta in gouverneur joun hie, in roun jier yn 't Frânske lân omswabbe, en as in great hear bankettearre. Mar net fetter, net riker, net better kaem er op it slot werom. Flokken hie er leard út 'e pin, en oare dingen dy't er foarhinne net neamen heard hie, en dy't er op it slot ek net leare koe. It Frânsk hie er wakkere hiem, en mei de fammen fen it slot libbe er lykas men der to Parys yn it Palais Royal mei libbet.
Daelk nei syn oankomste ('t wier op in waerme simmerjoun) siet er op in bank oan 'e bûteleane fen it slot mei in âld jachtpakje oan en boksen à la cosaque. Dêr kaem Sibbel, de slotboers dochter, mei in linige stap de leane del, jok en amers oer 'e skouders, en tinkende, det it in oar hearskip wier, gong se mei in frjeonlik „goen joun” foarby. Mar jonker seach har net, ef hy fleach as in hokling op hjar ta, en pytske hjar mei in ryske tsjin 'e rokken oan. Dêrmei hat men no it folgjende twiske jonker Piet en Sibbel.
JONKER
Bonjour, mijn allerliefste kind!
Zeg, waarom vliegt gij zoo gezwind?
Of kent gij dan den jonker niet,
Die voor een jaar het dorp verliet?
Ik heb gereisd in 't Fransche land,
Partout, partout, en homme galant:
Mais telle teinte, tels yeux jolis,
N'ont pas les belles de Paris.
SIBBEL
Goen joen, mynhear! Binn' jy dêr wer?
'k Bin wrammels blij det ik it hear.
Ik roun hwat gysten troch de lean,
En woe sa nei de yester gean.
Mar jonker, né! - ik koe jo net.
Ik tocht, jy wierne tier en fet;
Mar no binn' jo de klean sa rom;
Ek sprieken jy sa nuver krom.
JONKER
Hy kriget hjar by de hân, en smyt hjar it jok mei de amers fen it skouder ôf efter oer, en sa fuort hinne.
Morbleu, mon coeur, vous êtes niaise.
C'est des galanteries Françaises.
Kom, fop mij niet, mijn' lieve zus!
Gij weigert toch geen welkomstkus?
Amusons nous in deze laan,
En laat dat boerentuig maar staan.
Amusons nous, amusons nous!
Point d'amusements plus doux.
SIBBEL
Brimstiger
Ei fij, myn jonker! fij, myn freon!
Hwet binn' jy rimpen, mâl en gleon.
Jy binne dochs in grytmans bern;
Fij! lit my leaver mar bitsjen.
Och né! — Kom, foart! It wurdt to bot.
Rin nei jins fammen op it slot.
Ik nim myn amers en myn jok:
Wy haww' it nou mar tige drok.
JONKER
Hy glimket en strykt syn great Frânsk bosk hier yn 'e hichte.
Ma foi! vous êtes plus difficile
Que les laitières de la ville.
Ei! laat mij maar eens met u gaan,
En kijk mij dan eens vriend'lijk aan.
Of meent gij dat ik u niet min?
O ja! Gij zijt mijn hart en zin.
Je lui ferai pourtant la cour;
Elle est trop belle voor een boer.
SIBBEL
Noartich.
Ik hâld net fen de Frânske swier.
Och! praet mar as forline jier.
Sprek net to folle fen jins hert:
Hwent siker, Sibbel leaut it net.
It streakjen, jonker! helpt jo net:
Ik haw myn sin op Rommert set.
Dy wrot dêr yn 't roggefjild:
Dy haw ik leaver as jins jild.
JONKER
Hy gysgobbet.
Ah peste! Ah, quel trait mauvais!
Non, vive donc le goût Français!
Wel, meisje lief! word toch niet zot.
Die vent? Ik lach mij nog kapot.
Gij zijt te vlug, gij zijt te schoon
Voor een zoo lompen boerenzoon.
Je suis un cavalier galant.
Ik bied u aan mijn' linkerhand.
SIBBEL
Finnich en lilts.
Nin lofterhân, nin rjuchterhân
Fen sokken banjer fen it lân;
Mar earme Rommert, from en froed,
Dy wangen hat as mâlke en bloed.
Dêrom, o jonker Piet, myn frjeon!
'k Wier leaver by de Frânskes bleaun.
De famkes yn it Fryske lân,
Dy hâlde fen de rjuchterhân.
Eeltsje Halbertsma
Daelk nei syn oankomste ('t wier op in waerme simmerjoun) siet er op in bank oan 'e bûteleane fen it slot mei in âld jachtpakje oan en boksen à la cosaque. Dêr kaem Sibbel, de slotboers dochter, mei in linige stap de leane del, jok en amers oer 'e skouders, en tinkende, det it in oar hearskip wier, gong se mei in frjeonlik „goen joun” foarby. Mar jonker seach har net, ef hy fleach as in hokling op hjar ta, en pytske hjar mei in ryske tsjin 'e rokken oan. Dêrmei hat men no it folgjende twiske jonker Piet en Sibbel.
JONKER
Bonjour, mijn allerliefste kind!
Zeg, waarom vliegt gij zoo gezwind?
Of kent gij dan den jonker niet,
Die voor een jaar het dorp verliet?
Ik heb gereisd in 't Fransche land,
Partout, partout, en homme galant:
Mais telle teinte, tels yeux jolis,
N'ont pas les belles de Paris.
SIBBEL
Goen joen, mynhear! Binn' jy dêr wer?
'k Bin wrammels blij det ik it hear.
Ik roun hwat gysten troch de lean,
En woe sa nei de yester gean.
Mar jonker, né! - ik koe jo net.
Ik tocht, jy wierne tier en fet;
Mar no binn' jo de klean sa rom;
Ek sprieken jy sa nuver krom.
JONKER
Hy kriget hjar by de hân, en smyt hjar it jok mei de amers fen it skouder ôf efter oer, en sa fuort hinne.
Morbleu, mon coeur, vous êtes niaise.
C'est des galanteries Françaises.
Kom, fop mij niet, mijn' lieve zus!
Gij weigert toch geen welkomstkus?
Amusons nous in deze laan,
En laat dat boerentuig maar staan.
Amusons nous, amusons nous!
Point d'amusements plus doux.
SIBBEL
Brimstiger
Ei fij, myn jonker! fij, myn freon!
Hwet binn' jy rimpen, mâl en gleon.
Jy binne dochs in grytmans bern;
Fij! lit my leaver mar bitsjen.
Och né! — Kom, foart! It wurdt to bot.
Rin nei jins fammen op it slot.
Ik nim myn amers en myn jok:
Wy haww' it nou mar tige drok.
JONKER
Hy glimket en strykt syn great Frânsk bosk hier yn 'e hichte.
Ma foi! vous êtes plus difficile
Que les laitières de la ville.
Ei! laat mij maar eens met u gaan,
En kijk mij dan eens vriend'lijk aan.
Of meent gij dat ik u niet min?
O ja! Gij zijt mijn hart en zin.
Je lui ferai pourtant la cour;
Elle est trop belle voor een boer.
SIBBEL
Noartich.
Ik hâld net fen de Frânske swier.
Och! praet mar as forline jier.
Sprek net to folle fen jins hert:
Hwent siker, Sibbel leaut it net.
It streakjen, jonker! helpt jo net:
Ik haw myn sin op Rommert set.
Dy wrot dêr yn 't roggefjild:
Dy haw ik leaver as jins jild.
JONKER
Hy gysgobbet.
Ah peste! Ah, quel trait mauvais!
Non, vive donc le goût Français!
Wel, meisje lief! word toch niet zot.
Die vent? Ik lach mij nog kapot.
Gij zijt te vlug, gij zijt te schoon
Voor een zoo lompen boerenzoon.
Je suis un cavalier galant.
Ik bied u aan mijn' linkerhand.
SIBBEL
Finnich en lilts.
Nin lofterhân, nin rjuchterhân
Fen sokken banjer fen it lân;
Mar earme Rommert, from en froed,
Dy wangen hat as mâlke en bloed.
Dêrom, o jonker Piet, myn frjeon!
'k Wier leaver by de Frânskes bleaun.
De famkes yn it Fryske lân,
Dy hâlde fen de rjuchterhân.
Eeltsje Halbertsma
Grinzen
Hoe krimpt de kym yn skimering
Us eagen dogge sear —
De roune kring, de roune kring
Lûkt om ;us eagen gear.
O, mei de waerme sinne yn 't hert,
Mei maitiids wyn yn 't hier
Forstiene wy de drôvens net
Dy't kleit oan 'e ein fan 't jier.
Hwant yn striids swierste sweveldamp
Bleau 't wûnder yn ús hert;
Yn hymjend-fûle wrakselkamp
Bijoed de moed ús net.
Us bleau dit hege witten by,
En yn ús siele 't song,
Dat ienris greatsk de nije Dei
It feale hjoed forkrong.
De dei, dy't men bimymrje doarst,
Mar neame, neame nea;
Wylst dream op dream forbliede moast
En sinke yn skiere dea.
Wie fan ûnthjit de loft soms glean
En lûd fan lok de wyn —
Hwat is ús earme herten bleaun?
't Neitinken oan in skyn.
Troch weagen fan 'e tiid omspield
Wurd' w' yn har rûzjen wei;
Wy hawwe ús inge grinzen field,
Wy eagje ús dreamen nei.
En fan ús hollen wykt it ljocht
En lit ús Nacht ta bút;
Hwant hwat ús langjend herte socht
Leit fier ús grinzen út.
Hoe krimpt de kym yn skimering,
Us eagen dogge sear —
De roune kring, de roune kring
Lûkt om ús eagen gear.
Fedde Schurer
Us eagen dogge sear —
De roune kring, de roune kring
Lûkt om ;us eagen gear.
O, mei de waerme sinne yn 't hert,
Mei maitiids wyn yn 't hier
Forstiene wy de drôvens net
Dy't kleit oan 'e ein fan 't jier.
Hwant yn striids swierste sweveldamp
Bleau 't wûnder yn ús hert;
Yn hymjend-fûle wrakselkamp
Bijoed de moed ús net.
Us bleau dit hege witten by,
En yn ús siele 't song,
Dat ienris greatsk de nije Dei
It feale hjoed forkrong.
De dei, dy't men bimymrje doarst,
Mar neame, neame nea;
Wylst dream op dream forbliede moast
En sinke yn skiere dea.
Wie fan ûnthjit de loft soms glean
En lûd fan lok de wyn —
Hwat is ús earme herten bleaun?
't Neitinken oan in skyn.
Troch weagen fan 'e tiid omspield
Wurd' w' yn har rûzjen wei;
Wy hawwe ús inge grinzen field,
Wy eagje ús dreamen nei.
En fan ús hollen wykt it ljocht
En lit ús Nacht ta bút;
Hwant hwat ús langjend herte socht
Leit fier ús grinzen út.
Hoe krimpt de kym yn skimering,
Us eagen dogge sear —
De roune kring, de roune kring
Lûkt om ús eagen gear.
Fedde Schurer
In strider
'k Seach soms myn libben oan dy kriichsfeint lyk
Dy't troch in heil fan tûzen kûgels roun,
Syn needlot folge oer bloedtrochpeazge groun
Op mjitgong fan in wyld en fûl muzyk.
De fjochter foar it frjemde en fiere ryk
Dat hy yn dreamen seach, dat nimmen foun;
En syn bismodze hân sloech woun op woun,
Syn rouwe foet wâdde oer lyk oan lyk —
Mar doe't de nacht it stjonkend slachfjild diek,
Hy 't kjirmjen hearde fan hwa't helpleas lei
En 't swijen fielde fan hwa't stjerrend foel —
Doe socht er taestend syn forlerne doel;
Doe flokte er hurd syn aventûr; doe briek
Syn hân bigriemd it stielen striidgerei.
Fedde Schurer
Dy't troch in heil fan tûzen kûgels roun,
Syn needlot folge oer bloedtrochpeazge groun
Op mjitgong fan in wyld en fûl muzyk.
De fjochter foar it frjemde en fiere ryk
Dat hy yn dreamen seach, dat nimmen foun;
En syn bismodze hân sloech woun op woun,
Syn rouwe foet wâdde oer lyk oan lyk —
Mar doe't de nacht it stjonkend slachfjild diek,
Hy 't kjirmjen hearde fan hwa't helpleas lei
En 't swijen fielde fan hwa't stjerrend foel —
Doe socht er taestend syn forlerne doel;
Doe flokte er hurd syn aventûr; doe briek
Syn hân bigriemd it stielen striidgerei.
Fedde Schurer
De ljurk
Oerstrjûre fûgel, siz, hwer wolstû hinne?
Sa nuet en willich yn dyn kouwe flein
Hast, út dat fûlbigearde sté fandinne
De wide loft fol blide lûden slein —
Fynst nou dyn finznis net mear moai en kein?
Bitink, dat der wol minder koukes binne:
In tek, dat hoedet dy tsjin wyn en rein —
Soest nou oerdwealsk dyn rêstich lok ûntrinne?
It ljurkje floddert efter traljes roun,
It kniest syn wjukjes bliedend op it stiel;
Bûten bôget de himel, blau en wyt —
En as it nearne in iepene útwei foun
Sit 't hymjend del yn finznis fan metiel
Nou wittend: 'k bin myn djûre frijdom kwyt.
Fedde Schurer
Sa nuet en willich yn dyn kouwe flein
Hast, út dat fûlbigearde sté fandinne
De wide loft fol blide lûden slein —
Fynst nou dyn finznis net mear moai en kein?
Bitink, dat der wol minder koukes binne:
In tek, dat hoedet dy tsjin wyn en rein —
Soest nou oerdwealsk dyn rêstich lok ûntrinne?
It ljurkje floddert efter traljes roun,
It kniest syn wjukjes bliedend op it stiel;
Bûten bôget de himel, blau en wyt —
En as it nearne in iepene útwei foun
Sit 't hymjend del yn finznis fan metiel
Nou wittend: 'k bin myn djûre frijdom kwyt.
Fedde Schurer
Unmacht
In striid allinne makket hurd en kâld.
Jamk wie myn libben sterk, forheftich fjochtsjen;
Ik gyn allinne, om mei de falske wrâld
Oer 't skeel fan dream en wurklikheit to rjuchtsjen.
Mannichten foun ik ûnder 't feal biwâld
Fan ûnrjucht en fordoarne brûkmen suchtsjen —
Mar 'k seach dêrboppe, as stjerte oer dûnker wâld
De fakkels fan de iensme greater ljochtsjen.
'k Woe folgje nei de kriten dy't hja wiisden
Oan d' earme yn ierdske reagen fêst fortiisden
En 'k woe in ljocht yn wijde hannen drage —
Ik woe — mar fielde sels al sterk myn finzen
En wist my boun, en seach myn inge grinzen;
Doe haw ik oan myn God myn ûnmacht klage.
Fedde Schurer
Jamk wie myn libben sterk, forheftich fjochtsjen;
Ik gyn allinne, om mei de falske wrâld
Oer 't skeel fan dream en wurklikheit to rjuchtsjen.
Mannichten foun ik ûnder 't feal biwâld
Fan ûnrjucht en fordoarne brûkmen suchtsjen —
Mar 'k seach dêrboppe, as stjerte oer dûnker wâld
De fakkels fan de iensme greater ljochtsjen.
'k Woe folgje nei de kriten dy't hja wiisden
Oan d' earme yn ierdske reagen fêst fortiisden
En 'k woe in ljocht yn wijde hannen drage —
Ik woe — mar fielde sels al sterk myn finzen
En wist my boun, en seach myn inge grinzen;
Doe haw ik oan myn God myn ûnmacht klage.
Fedde Schurer
Hwat sterker is
Lit maitiid, spriek ik stûf, my flaeikjend noegje,
'k Sil yn har dwyl en tsjoen my net bijaen.
Myn krêftich hert sil him ta greater foegje,
Myn sterke hân sil drege dieden dwaen.
Mar loaits, — fanselme gean myn doarren iepen
En glydt it ljocht myn lege drompel oer.
'k Forgeat hwernei't myn warbre hannen griepen,
En 'k wit net, hwer 'k myn sûmber wollen strjûr —
En yn 'e weelde dy't it lân oerwaeide
Stean 'k nou sa tear as in ûnwittende bern;
Hwat 'k juster hie; ik haw 't alhiel forlern —
En 'k huverje, om't eat leafs my sêft omaeide…
Fedde Schurer
'k Sil yn har dwyl en tsjoen my net bijaen.
Myn krêftich hert sil him ta greater foegje,
Myn sterke hân sil drege dieden dwaen.
Mar loaits, — fanselme gean myn doarren iepen
En glydt it ljocht myn lege drompel oer.
'k Forgeat hwernei't myn warbre hannen griepen,
En 'k wit net, hwer 'k myn sûmber wollen strjûr —
En yn 'e weelde dy't it lân oerwaeide
Stean 'k nou sa tear as in ûnwittende bern;
Hwat 'k juster hie; ik haw 't alhiel forlern —
En 'k huverje, om't eat leafs my sêft omaeide…
Fedde Schurer
Joun
Lûd wie de dei; de wylde winen smieten
De weagen op ûnder jeijende loften;
En driigjend droanen wytbikoppe kloften
Op 't strân, by stoarm syn dinderjende lieten.
Nou is de jountiid hoedzjend komt; hja bûget
Har oer de hymjende ierd; har blik biskammet
De stoarm, dy't hinneslûpt; en rêstich ammet
De sé, in bern, dat nei lûd kriten slûget.
Nou beevje oan fiere kym, as eagen tear
Hwat ljochten troch de tsjusterjende joun
Elts ding is mei in reach fan rêst omspoun,
En frede lústert troch de stille sfear.
Fedde Schurer
De weagen op ûnder jeijende loften;
En driigjend droanen wytbikoppe kloften
Op 't strân, by stoarm syn dinderjende lieten.
Nou is de jountiid hoedzjend komt; hja bûget
Har oer de hymjende ierd; har blik biskammet
De stoarm, dy't hinneslûpt; en rêstich ammet
De sé, in bern, dat nei lûd kriten slûget.
Nou beevje oan fiere kym, as eagen tear
Hwat ljochten troch de tsjusterjende joun
Elts ding is mei in reach fan rêst omspoun,
En frede lústert troch de stille sfear.
Fedde Schurer
It nije
Ik doar net ealgje hwat
My barre sil;
Tusken drôf en bliid
Biidzje ik stil.
Is 't lok of leed?
Ik wit it net —
Mar grif eat greats komt oer
Myn iepen hert.
Hwat 'k winske en woun
Ik wit it lyts enmin;
Mysels in bern
Yn libbens oanbigjin.
Myn wil, myn leafde
Is earm en krêfteleas;
Ik wie it sels net, dy't
Dit libben keas —
Ik bin in bern
Dy't ien hwat tasein hat;
Ik tink it oer,
Mar 'k bin forgetten, hwat.
Ik komt nou, wis -
Myn siel leit biidzjend, stil,
Yn mymrjend freegjen, hwat
It wêze sil…
Fedde Schurer
My barre sil;
Tusken drôf en bliid
Biidzje ik stil.
Is 't lok of leed?
Ik wit it net —
Mar grif eat greats komt oer
Myn iepen hert.
Hwat 'k winske en woun
Ik wit it lyts enmin;
Mysels in bern
Yn libbens oanbigjin.
Myn wil, myn leafde
Is earm en krêfteleas;
Ik wie it sels net, dy't
Dit libben keas —
Ik bin in bern
Dy't ien hwat tasein hat;
Ik tink it oer,
Mar 'k bin forgetten, hwat.
Ik komt nou, wis -
Myn siel leit biidzjend, stil,
Yn mymrjend freegjen, hwat
It wêze sil…
Fedde Schurer
Heamoanne
Blanke seilen op 'e marren,
Rûkend hea yn swé op 't lân;
Seinehotsjen, ljurkesangen,
Blauwe himel, sinnebrân.
't Swiere fé yn griene greiden,
Swiet gerûs troch hege reiden,
Bûgende ieren yn 'e bou —
eitelân, ho moai bistou!
Pieter Jelles Troelstra
Rûkend hea yn swé op 't lân;
Seinehotsjen, ljurkesangen,
Blauwe himel, sinnebrân.
't Swiere fé yn griene greiden,
Swiet gerûs troch hege reiden,
Bûgende ieren yn 'e bou —
eitelân, ho moai bistou!
Pieter Jelles Troelstra
It âldershûs
Troch séën skaet en lânnen,
Fier oan 't westerstrân,
Tink ik mei sucht en triennen
Oan dy, myn heitelân!
It wâllet troch myn herte
Mei ing'le harpgerûs
Tink ik oan dy, myn Fryslân,
En oan myn âldershûs.
Dêr blinke glêdde marren
Yn 'e sinneskyn,
Hwer 't ranke boatsjes driuwe,
Sêft dounsjend op 'e wyn.
En as de fûgels floitsje
Op fean en bou en sân,
Hja geije 't út fen wille
Yn dy, myn heitelân.
Yn 't beammeskaed biskûle,
Stiet ús âlde went;
In smouter plakje op ierde
Ha 'k nearne, nearne kend.
Dêr hat ús mem my widze
Sa sillich yn 'e sûs,
Dêr boarte ik oan hjar knibbel
Yn dy, myn âldershûs.
It wrede needlot twong my
By myn âlden wei,
En alles, hwet ik lieaf ha,
Liet ik yn Fryslân nei.
Dêr wenne alear in famke,
Der joech my herte en hân,
Nou rêst hja op it tsjerkhôf
Yn 't ynlieaf heitelân.
Lit my ek ienkear lizze
Yn 'e Fryske groun;
Foar 't my myn lân werom hat,
Hab ik nin rêste foun;
'k Wol oer de séën strûze
Troch stoarm en weachgebrûs,
En stearre yn 't âlde Fryslân,
Yn 't ynlieaf âldershûs.
Pieter Jelles Troelstra
Fier oan 't westerstrân,
Tink ik mei sucht en triennen
Oan dy, myn heitelân!
It wâllet troch myn herte
Mei ing'le harpgerûs
Tink ik oan dy, myn Fryslân,
En oan myn âldershûs.
Dêr blinke glêdde marren
Yn 'e sinneskyn,
Hwer 't ranke boatsjes driuwe,
Sêft dounsjend op 'e wyn.
En as de fûgels floitsje
Op fean en bou en sân,
Hja geije 't út fen wille
Yn dy, myn heitelân.
Yn 't beammeskaed biskûle,
Stiet ús âlde went;
In smouter plakje op ierde
Ha 'k nearne, nearne kend.
Dêr hat ús mem my widze
Sa sillich yn 'e sûs,
Dêr boarte ik oan hjar knibbel
Yn dy, myn âldershûs.
It wrede needlot twong my
By myn âlden wei,
En alles, hwet ik lieaf ha,
Liet ik yn Fryslân nei.
Dêr wenne alear in famke,
Der joech my herte en hân,
Nou rêst hja op it tsjerkhôf
Yn 't ynlieaf heitelân.
Lit my ek ienkear lizze
Yn 'e Fryske groun;
Foar 't my myn lân werom hat,
Hab ik nin rêste foun;
'k Wol oer de séën strûze
Troch stoarm en weachgebrûs,
En stearre yn 't âlde Fryslân,
Yn 't ynlieaf âldershûs.
Pieter Jelles Troelstra
De seisde fan rispmoanne
Hark! de sé set wer it stoarmliet yn;
Weagen sill' har wyldste weelden winne
En tsjin 't dinderjende damhaed rinne
Like bliid as hjoed in jier forlyn.
Sjoch, deselde grien-trochlofte skyn
Skimet troch it skomjend wûnder hinne,
En deselde rynske ûnthjittings binne
Yn 't rûzjend lûd fan wetterwiid en wyn —
Leafste, dizze dei sil hillich hjitte!
Hwant mei him kaem leafde ús ljocht tomjitte,
Unbitocht, as heech genede-lean —
Sjong dy mylde kening fan ús dagen
Weardich greatsk de kroan fan 't jier to dragen,
Sé, dyn moaiste sang fan leafde en dream!
Fedde Schurer
Weagen sill' har wyldste weelden winne
En tsjin 't dinderjende damhaed rinne
Like bliid as hjoed in jier forlyn.
Sjoch, deselde grien-trochlofte skyn
Skimet troch it skomjend wûnder hinne,
En deselde rynske ûnthjittings binne
Yn 't rûzjend lûd fan wetterwiid en wyn —
Leafste, dizze dei sil hillich hjitte!
Hwant mei him kaem leafde ús ljocht tomjitte,
Unbitocht, as heech genede-lean —
Sjong dy mylde kening fan ús dagen
Weardich greatsk de kroan fan 't jier to dragen,
Sé, dyn moaiste sang fan leafde en dream!
Fedde Schurer
Op 'e hichte
Faek wie ús swalkjen moedsum wol en swier
Doe't w' elts allinne ús wei yn 't libben sochten;
De wrâld ús frjemd, de himel sletten wie,
't Unwitten doel wy jimmer fierder tochten.
Us wonken idéalen, godlik, fier;
En wylst w' ús djûrste en smertlikste offers brochten
Ealgen wy sels net hwat ús einwyt wie;
Dat wy om leafde' stille wûnder sochten.
Oant op ús paed Gods sêfte ingel kaem,
Us, wurgen, ûnder feilge wjukken naem,
En brocht hwer't leafde's alterfjûren lôgje;
Hwer't lette twivels yn har ljochte brân
Fortarre, en wy, as winders, hân yn hân,
't Bitiisd forline as fier, as hiel fier skôgje.
Fedde Schurer
Doe't w' elts allinne ús wei yn 't libben sochten;
De wrâld ús frjemd, de himel sletten wie,
't Unwitten doel wy jimmer fierder tochten.
Us wonken idéalen, godlik, fier;
En wylst w' ús djûrste en smertlikste offers brochten
Ealgen wy sels net hwat ús einwyt wie;
Dat wy om leafde' stille wûnder sochten.
Oant op ús paed Gods sêfte ingel kaem,
Us, wurgen, ûnder feilge wjukken naem,
En brocht hwer't leafde's alterfjûren lôgje;
Hwer't lette twivels yn har ljochte brân
Fortarre, en wy, as winders, hân yn hân,
't Bitiisd forline as fier, as hiel fier skôgje.
Fedde Schurer
Pylgers
Wisten w' ek net, hwat wyt ús beide winke
Wol ealgen wy, dat it itselde wie;
Hwer't ljocht fan iivgens diizge tiid trochblinke
Dêr roun ús paed; wol ienlik, steil en fier
Mar dochs, dochs rjocht. Lit smelend fan ús tinke:
'Twa núvren; frjemde sin en wrâldske swier,'
Hja, dy't út libbens lije sleatten drinke,
Hweam d' iivge wyn nea spile troch it hier -
As pylgers nei Gods fiere, goudne lânnen
Dy't nei syn dûzeljende hichten eagen
Hwer't wy troch libbens grousme djipten teagen,
Hâldend ús hope yn wreedbiblette hannen;
Fan 't waechsjend lok wy jit gjin witnis hiene;
Dochs fielden wy dat wy togearre wiene.
Fedde Schurer
Wol ealgen wy, dat it itselde wie;
Hwer't ljocht fan iivgens diizge tiid trochblinke
Dêr roun ús paed; wol ienlik, steil en fier
Mar dochs, dochs rjocht. Lit smelend fan ús tinke:
'Twa núvren; frjemde sin en wrâldske swier,'
Hja, dy't út libbens lije sleatten drinke,
Hweam d' iivge wyn nea spile troch it hier -
As pylgers nei Gods fiere, goudne lânnen
Dy't nei syn dûzeljende hichten eagen
Hwer't wy troch libbens grousme djipten teagen,
Hâldend ús hope yn wreedbiblette hannen;
Fan 't waechsjend lok wy jit gjin witnis hiene;
Dochs fielden wy dat wy togearre wiene.
Fedde Schurer
Langstme
Silst nou troch de stiltme komme,
Driuwende as in wite dou?
O, dû witst dochs, dat dyn jonge
Nea sa iensum wie as nou —
Lit nou sêft myn holle lizze
Oan it weagjen fan dyn boarst,
Lit dyn eagen dingen sizze
Dy't ik nea bitinke doarst.
Briek ek alles oer myn holle,
Liet my 't libben noch sa leech,
Hiel myn earm bistean kinst folle
Ut de djipten fan dyn each.
Swevest nou de sûmbre hôven
Fan myn frjemde wémoad yn,
Dat ik út dit dûnker drôve
Wer dyn kleare keinens fyn?
'k Wol om dy allinne tinke
As myn suverste bisit,
'k Wol de mylde togen drinke
Dy't dyn trouw treast my jid.
Al myn idéalen sûnken,
Bûgden nei de dûnkre groun,
't Wrede libben hat de fûnken
Dôve, dy't ik laitsjend foun;
Woe de wrâld myn greatskend brekke,
Spoun myn twivel yn syn jern —
O, lit dan dyn eagen sprekke,
Tear, as tsjin in skriemend bern.
Leafste, wie ek alle leagen,
Lei myn sterke krêft yn bân;
Lit my 't ljochtsjen fan dyn eagen,
Lit my 't kuoljen fan dyn hân.
Mei myn wurge holle rêste
Oan it weagjen fan dyn boarst,
't Is myn leafste lok, it bêste
Dat ik ea bitinke doarst.
Fedde Schurer
Driuwende as in wite dou?
O, dû witst dochs, dat dyn jonge
Nea sa iensum wie as nou —
Lit nou sêft myn holle lizze
Oan it weagjen fan dyn boarst,
Lit dyn eagen dingen sizze
Dy't ik nea bitinke doarst.
Briek ek alles oer myn holle,
Liet my 't libben noch sa leech,
Hiel myn earm bistean kinst folle
Ut de djipten fan dyn each.
Swevest nou de sûmbre hôven
Fan myn frjemde wémoad yn,
Dat ik út dit dûnker drôve
Wer dyn kleare keinens fyn?
'k Wol om dy allinne tinke
As myn suverste bisit,
'k Wol de mylde togen drinke
Dy't dyn trouw treast my jid.
Al myn idéalen sûnken,
Bûgden nei de dûnkre groun,
't Wrede libben hat de fûnken
Dôve, dy't ik laitsjend foun;
Woe de wrâld myn greatskend brekke,
Spoun myn twivel yn syn jern —
O, lit dan dyn eagen sprekke,
Tear, as tsjin in skriemend bern.
Leafste, wie ek alle leagen,
Lei myn sterke krêft yn bân;
Lit my 't ljochtsjen fan dyn eagen,
Lit my 't kuoljen fan dyn hân.
Mei myn wurge holle rêste
Oan it weagjen fan dyn boarst,
't Is myn leafste lok, it bêste
Dat ik ea bitinke doarst.
Fedde Schurer
Togearre
Sjoch nou, hoe't de niigjende joun
Alle kleare kleuren forgrizet;
Sêft en hoeden de biidzjende wrâld
Mei wide frede oerdizet.
En leech oan 'e kym jit, de blinkjende hoarnen
Nei boppen streevjend
De giele, ljochte moanne,
It gea mei sluvrige glinsters oerweevjend.
't Is nou oft de stiltme, de hillige,
Us mei heimige wijing oerjit,
Wylst yn my wekket de rêstich-sillige
Wissens, dat 'k dy deun by my wit.
Leaf, alles yn dit earmtlik oard
Is tiidlik, wurdt mei ûren metten,
En al hwat moai is duorret koart -
Mar wy, wy ha dat joun forgetten.
Sa'n einleas lok, sa'n goudne stoun
Giet net foarby, wurdt nea forlern;
Wy woll' dizze iene, wide joun
As sûnder ein, as ivich sjen.
Neat witte wy fan moarn of juster,
Us swalkjend libben bart syn lean;
En by wrâlds twiivlich skimertsjuster
Sill' wy yn Leafde's ljochtglâns gean.
GOD hat ús libbens goudne poarte ûntsletten
En wy gean fearjend, licht, as Leafde' blide bern;
Wy hawwe ús tsjuster Doe foargoed forgetten,
En meije 't ljochtsjend Nou yn de eagen sjen
Fedde Schurer
Alle kleare kleuren forgrizet;
Sêft en hoeden de biidzjende wrâld
Mei wide frede oerdizet.
En leech oan 'e kym jit, de blinkjende hoarnen
Nei boppen streevjend
De giele, ljochte moanne,
It gea mei sluvrige glinsters oerweevjend.
't Is nou oft de stiltme, de hillige,
Us mei heimige wijing oerjit,
Wylst yn my wekket de rêstich-sillige
Wissens, dat 'k dy deun by my wit.
Leaf, alles yn dit earmtlik oard
Is tiidlik, wurdt mei ûren metten,
En al hwat moai is duorret koart -
Mar wy, wy ha dat joun forgetten.
Sa'n einleas lok, sa'n goudne stoun
Giet net foarby, wurdt nea forlern;
Wy woll' dizze iene, wide joun
As sûnder ein, as ivich sjen.
Neat witte wy fan moarn of juster,
Us swalkjend libben bart syn lean;
En by wrâlds twiivlich skimertsjuster
Sill' wy yn Leafde's ljochtglâns gean.
GOD hat ús libbens goudne poarte ûntsletten
En wy gean fearjend, licht, as Leafde' blide bern;
Wy hawwe ús tsjuster Doe foargoed forgetten,
En meije 't ljochtsjend Nou yn de eagen sjen
Fedde Schurer
Treast
Nou is sa near de nachtloft oer dy kommen;
Nou stoar dyn stil forhoopjen, en dyn blier
Al libjen yn it lân fan ljocht en blommen —
't Like wreed needlot, bang, ûntôgber swier.
Né, fan dyn mûle ha 'k gjin klacht fornommen,
Mar út dyn each fordwoun de âlde tier.
Dyn winsken, dy't yn 't bliid forbiidzjen slommen,
Hja weitsen skriemend op en doarmje fier —
Leave, nou soe 'k sa graech dy treastgje wolle,
Mei teare en sêfte wurden dy omwine,
En noedzjend nêst dyn dûnkre drôvens gean,
En kuolje mei myn hân dyn hjitte holle —
Mar 't bêst bidoelen kin nou 't paed net fine;
Dyn herte is nei de mar fan de iensmens fearn.
Fedde Schurer
Nou stoar dyn stil forhoopjen, en dyn blier
Al libjen yn it lân fan ljocht en blommen —
't Like wreed needlot, bang, ûntôgber swier.
Né, fan dyn mûle ha 'k gjin klacht fornommen,
Mar út dyn each fordwoun de âlde tier.
Dyn winsken, dy't yn 't bliid forbiidzjen slommen,
Hja weitsen skriemend op en doarmje fier —
Leave, nou soe 'k sa graech dy treastgje wolle,
Mei teare en sêfte wurden dy omwine,
En noedzjend nêst dyn dûnkre drôvens gean,
En kuolje mei myn hân dyn hjitte holle —
Mar 't bêst bidoelen kin nou 't paed net fine;
Dyn herte is nei de mar fan de iensmens fearn.
Fedde Schurer
Skieding
It lôgjend ljocht fan libb'ne dei fordwoun,
't Rounom is fol stil-sûzjend jounsgeroft
En oan leech-bôgjend-skimerige loft
Binn' kleare kleuren yn it griis toroun.
Dy loft, al ljocht en libben en muzyk
Doe't sinne 't deifeest oer de fjilden fierde, —
Nou't net in striel mear glydt oer biidzjende ierde
Naem dûnkre wémoed har as keninkryk.
Dû bist, in sinne, yn myn libben rize;
Myn wêzen waermest mei dyn mylde strielen
Al ha 'k dy nea lûd en útlitten prize —
Sa moatt' wy, earmen, 't moaiste hjir forlieze
Sa moast it skiedend lot ús lok forniele,
Sa wurde ús ljochten wei yn nacht en dize.
Fedde Schurer
't Rounom is fol stil-sûzjend jounsgeroft
En oan leech-bôgjend-skimerige loft
Binn' kleare kleuren yn it griis toroun.
Dy loft, al ljocht en libben en muzyk
Doe't sinne 't deifeest oer de fjilden fierde, —
Nou't net in striel mear glydt oer biidzjende ierde
Naem dûnkre wémoed har as keninkryk.
Dû bist, in sinne, yn myn libben rize;
Myn wêzen waermest mei dyn mylde strielen
Al ha 'k dy nea lûd en útlitten prize —
Sa moatt' wy, earmen, 't moaiste hjir forlieze
Sa moast it skiedend lot ús lok forniele,
Sa wurde ús ljochten wei yn nacht en dize.
Fedde Schurer
It brief
Is nou myn leafdewaen fordwoun
En sloech myn wrede dwaen in woun'
Yn 't tearste fan dyn siele —
O, flok my net! myn hert forbliedt
It fielt dyn smert, dyn fûl fortriet
En 't kin dy net skewiele;
Hwant wier, ik hearde nea by dy,
Us flechtge dream is dea en wei,
't Is better dat wy skiede;
En trillet ek myn fêste hân
By 't brekken fan de lêste bân,
'k Mei my net wer biriede;
Mar lykwols sit ik driigjend stil
En wit net hoe't ik riigje sil
Dy wurden, kâld as stiennen;
Myn geast oer fiere weagen tsjocht,
Myn each dyn bliere eagen sjocht
Fortsjusterjen yn triennen —
Kom, wês nou sterk, myn skiedend hert!
En kear myn wize dieden net,
Dû, dy't om andert fregest,
Dû brief, har lêste leafdeblyk,
Dy't as in ding út 't deaderyk
Dêr yn myn hân forwegest…
Fedde Schurer
En sloech myn wrede dwaen in woun'
Yn 't tearste fan dyn siele —
O, flok my net! myn hert forbliedt
It fielt dyn smert, dyn fûl fortriet
En 't kin dy net skewiele;
Hwant wier, ik hearde nea by dy,
Us flechtge dream is dea en wei,
't Is better dat wy skiede;
En trillet ek myn fêste hân
By 't brekken fan de lêste bân,
'k Mei my net wer biriede;
Mar lykwols sit ik driigjend stil
En wit net hoe't ik riigje sil
Dy wurden, kâld as stiennen;
Myn geast oer fiere weagen tsjocht,
Myn each dyn bliere eagen sjocht
Fortsjusterjen yn triennen —
Kom, wês nou sterk, myn skiedend hert!
En kear myn wize dieden net,
Dû, dy't om andert fregest,
Dû brief, har lêste leafdeblyk,
Dy't as in ding út 't deaderyk
Dêr yn myn hân forwegest…
Fedde Schurer
vrijdag 16 juli 2010
Oan de neiteam
Ne forte credas interitura quae Verba loquor socianda chordis.
Horatius
Ik sjong net for de dei fen hjoed,
Mar, neiteam, ek for jimme.
Jimm' scille, nei myn dea, myn lûd
Yn ear en hert fornimme.
Myn harp wirdt stom, ik sink yn 't grêf,
En 't gêrs waechst oer my hinne;
Mar, lit it stof forwirde as tsjêf,
De geast bliuwt, as de sinne!
As Fryslâns folk syn tael forjit,
Den scil in gonger komme
Dy gromjend yn de nacht roungiet,
En 't basterskaei fordomje.
't Hôlgromjend skynsel, det bin sik!
My scil nin berg forsette.
'k Slach, mei de swipe fen 'e skrik,
It bloed jimm' út it herte
En is hjir den in dichterhert,
Jong brûzend lyk as mines,
Him siz ik: „Op! for tael en wet!
Nim oan, myn harp wird' dines.”
Pieter Jelles Troelstra
Kening Friso
Der wennet oan it wylde Noarderstrân
In Kening, âld, oerâld, mei hier, sa wyt
As d'iiwge snie, dy-t op 'e bergen leit;
Mar út syn eagen slacht de lôge yet
Fen 't libben, en syn stoere nekke draecht
In swiere holle mei skerp teikne troanje,
Mei tearen djip, dêr krêft en kriich yn wenje.
Dy âlde kening — Friso is syn namme —
Is net yn poarper klaeid; nin gouden stêf
Is yn syn hân as blyk fen hearskippije;
Nin keningskroan, mei gleaune stiennen ynset,
Stiet op syn holle; nearne stiet syn troan.
Nin wide sealen, dy troch pronk en prael
Yen d'eagen blyn slaen en dêr bounte hôfljue
Mei fine moadeglimkes nige en bûge,
Binn' yn syn hûs; nin hege toerren wize
Yen 't plak oan, dêr de greate kening wennet.
Ek siket m' om 'e nocht nei sterke legers
En keken ridders, lienend fen syn glâns
En dy weromjaend mei seisdûble rinte;
Ja, freget ien, hwêr hy 't biwâld oer het,
Nin minske jowt him op dy fraech biskie -
It is in kening sûnder steat en lân.
De tûke rekk'ners, dy-t nin foet forsette,
As 't net de longerige ponge baet;
t Earsuchtich foltsen, det in kening flaeit
En dêr for krûpt, om 't earme folk fortraepje
To kennen — litte Friso yn syn wêzen:
Dy-t net mei goud of ear bitelje ken,
Is dea for hjar.
Mar hwa, út d' âlde stamme
Fen Friso spruten, yet in herte het,
Det fêstsit oan d' ynlieawe heitegroun;
Hwa heger wille wit as 't goud yen jowt
En ealer doelwyt as yens egen eare -
Dy ken syn âlde kening net forjitte;
Mar stelt him fleurich ûner syn biwâld
En wijt folhertich him syn siele en sin.
Wol sûnder lân, mar lang net sûnder folk
Is d' âlde kening; tûznen frije Friezen
Bikenne hjar yet sa syn kleur en flagge,
Fen Flevo's mar ta 't sé-ompolske Sylt,
Ja, fier forspraet troch alle lânnen hinne.
En mannich heit ropt yn syn soanne herte
De lieafde for âld-Friso's deugden wekker,
Troch round en fry syn libbenspaed to gean.
En mannich mem hâldt oan 'e smoute hird
De sin for heitlâns ground en tael oan 't barnen,
As hja d' âld sizkes fen ús folk fortelt.
Ek wirdt yn mannich hûs de rom ophelle
Fen Friso's team yn bliere golle sangen:
Né, Fryslâns folk forjit syn kening net!
Ho scoest', o folk, him ek forjitte kenne?
Forjitst dyn heit, forjitst dyn lieawe mem?
Forjitst it plak, dêrtst' d' earste wille smakkest'
En dêrst' dyn earste triennen skrieme moast'?
Forjitst it tsjerkhôf, dêr dyn deaden rêste?
O wit, dy âlde, ieuwen âlde groun
Is 't tsjerkhôf, dêr dyn hiele laech yn rêst!
Né, nea forjitte! Heech syn rom ophâlde
Tsjin elk-en-ien, dy dryst syn keningear
To nei komt. Freamden fen syn eare oertsjûgje
Troch diedenm, dêr syn stoere sin út sprekt.
Thors hammer opnomd tsjin syn egen skaei,
As 't lef syn âlde lieafde húnje doar!
Sa scil ús kening sûnder lân en kraone
In heger ljocht as d' ierdske skyn bistrielje!
Kom, Fryske fammen, den! de moaiste blommen
Yn 't hier bifrissle; tsjuch de sneinspronk oan;
En, Fryske feinten, túch de hynzers op,
Ryd mei enoar d' âld kening yn 'e mjitte!
Poen, Fryske sjongers, dêr de snaren by.
Jimm' âlden, ek! tsjuch op nou allegearr',
Om kening Friso hou en trou to swarren.
Lit, wylst de weagen blier tsjin d' iggen brûze,
Jimm' blide sangen ta de wolken rûze;
Stean yn in kring, o Friezen, hân yn hân:
Us heechste wyt sy d' ear fen 't heitelân!
Pieter Jelles Troelstra
In Kening, âld, oerâld, mei hier, sa wyt
As d'iiwge snie, dy-t op 'e bergen leit;
Mar út syn eagen slacht de lôge yet
Fen 't libben, en syn stoere nekke draecht
In swiere holle mei skerp teikne troanje,
Mei tearen djip, dêr krêft en kriich yn wenje.
Dy âlde kening — Friso is syn namme —
Is net yn poarper klaeid; nin gouden stêf
Is yn syn hân as blyk fen hearskippije;
Nin keningskroan, mei gleaune stiennen ynset,
Stiet op syn holle; nearne stiet syn troan.
Nin wide sealen, dy troch pronk en prael
Yen d'eagen blyn slaen en dêr bounte hôfljue
Mei fine moadeglimkes nige en bûge,
Binn' yn syn hûs; nin hege toerren wize
Yen 't plak oan, dêr de greate kening wennet.
Ek siket m' om 'e nocht nei sterke legers
En keken ridders, lienend fen syn glâns
En dy weromjaend mei seisdûble rinte;
Ja, freget ien, hwêr hy 't biwâld oer het,
Nin minske jowt him op dy fraech biskie -
It is in kening sûnder steat en lân.
De tûke rekk'ners, dy-t nin foet forsette,
As 't net de longerige ponge baet;
t Earsuchtich foltsen, det in kening flaeit
En dêr for krûpt, om 't earme folk fortraepje
To kennen — litte Friso yn syn wêzen:
Dy-t net mei goud of ear bitelje ken,
Is dea for hjar.
Mar hwa, út d' âlde stamme
Fen Friso spruten, yet in herte het,
Det fêstsit oan d' ynlieawe heitegroun;
Hwa heger wille wit as 't goud yen jowt
En ealer doelwyt as yens egen eare -
Dy ken syn âlde kening net forjitte;
Mar stelt him fleurich ûner syn biwâld
En wijt folhertich him syn siele en sin.
Wol sûnder lân, mar lang net sûnder folk
Is d' âlde kening; tûznen frije Friezen
Bikenne hjar yet sa syn kleur en flagge,
Fen Flevo's mar ta 't sé-ompolske Sylt,
Ja, fier forspraet troch alle lânnen hinne.
En mannich heit ropt yn syn soanne herte
De lieafde for âld-Friso's deugden wekker,
Troch round en fry syn libbenspaed to gean.
En mannich mem hâldt oan 'e smoute hird
De sin for heitlâns ground en tael oan 't barnen,
As hja d' âld sizkes fen ús folk fortelt.
Ek wirdt yn mannich hûs de rom ophelle
Fen Friso's team yn bliere golle sangen:
Né, Fryslâns folk forjit syn kening net!
Ho scoest', o folk, him ek forjitte kenne?
Forjitst dyn heit, forjitst dyn lieawe mem?
Forjitst it plak, dêrtst' d' earste wille smakkest'
En dêrst' dyn earste triennen skrieme moast'?
Forjitst it tsjerkhôf, dêr dyn deaden rêste?
O wit, dy âlde, ieuwen âlde groun
Is 't tsjerkhôf, dêr dyn hiele laech yn rêst!
Né, nea forjitte! Heech syn rom ophâlde
Tsjin elk-en-ien, dy dryst syn keningear
To nei komt. Freamden fen syn eare oertsjûgje
Troch diedenm, dêr syn stoere sin út sprekt.
Thors hammer opnomd tsjin syn egen skaei,
As 't lef syn âlde lieafde húnje doar!
Sa scil ús kening sûnder lân en kraone
In heger ljocht as d' ierdske skyn bistrielje!
Kom, Fryske fammen, den! de moaiste blommen
Yn 't hier bifrissle; tsjuch de sneinspronk oan;
En, Fryske feinten, túch de hynzers op,
Ryd mei enoar d' âld kening yn 'e mjitte!
Poen, Fryske sjongers, dêr de snaren by.
Jimm' âlden, ek! tsjuch op nou allegearr',
Om kening Friso hou en trou to swarren.
Lit, wylst de weagen blier tsjin d' iggen brûze,
Jimm' blide sangen ta de wolken rûze;
Stean yn in kring, o Friezen, hân yn hân:
Us heechste wyt sy d' ear fen 't heitelân!
Pieter Jelles Troelstra
In dream
'k Wie wier en iepen dochs, doe't ik dy sei
Myn leafdewurden yn dy stille stoun
Doe't hiel de wrâld sa wiid to rêsten lei;
Dû witst it ek wol — 't wie in hill'ge joun.
Us sielen sprieken doe't ús mûlen swei;
En 'k miende, 'k hie dy hiel myn herte jown.
Binne eagen net oprjocht as ljochte dei?
Siz, hast dou yn myn eagen twivel foun?
Doest gien wiest, haw 'k earbiedich dy bitocht;
De skatten fan dyn leafde hold ik fêst
As moaije dreamen yn 'e iere moarn —
Mar doe't 'k myn hannen iependie yn 't ljocht
Hie 'k neat mear — Is 't in sinbitsjoening west?
Sa is myn leafdedream my stil ûnstoarn.
Fedde Schurer
Myn leafdewurden yn dy stille stoun
Doe't hiel de wrâld sa wiid to rêsten lei;
Dû witst it ek wol — 't wie in hill'ge joun.
Us sielen sprieken doe't ús mûlen swei;
En 'k miende, 'k hie dy hiel myn herte jown.
Binne eagen net oprjocht as ljochte dei?
Siz, hast dou yn myn eagen twivel foun?
Doest gien wiest, haw 'k earbiedich dy bitocht;
De skatten fan dyn leafde hold ik fêst
As moaije dreamen yn 'e iere moarn —
Mar doe't 'k myn hannen iependie yn 't ljocht
Hie 'k neat mear — Is 't in sinbitsjoening west?
Sa is myn leafdedream my stil ûnstoarn.
Fedde Schurer
Radbods dea
Radbod, út syn lân forballe,
stoe oan 't noarder strân allinne;
Lyk in berch, mei snie oerditsen,
glinst'rjend yn de winterkljed.
't Heltelibben wier op 't antlit,
't leed op tinne lippen teikne;
En de rêch hie langst nei d' ierder,
deltreaun fen fortriet en jeld.
En sa stoe er op in klippe,
dy oer 't wetter hinne hinge,
Skoarjend op it brede kriichsswird,
dêr it ljocht as bloed op blonk.
Jounwyn boarte mei syn hierren,
weachjes mei syn byld yn 't wetter;
En sa stoarre 'r nei de sinne,
dy, omfliuesd mei wolken, sonk.
Mar do spriek er: „Sé, dou rôllest
rounom hinne, hwêr dest woste;
Lit dyn wylde weagen stouwe
nei 't bismodze Fryslân ta;
Tong're 't basterskaei yn d' earen,
det dyn lûd hjar 't hert toplettret:
„Radbod steart; hy flokt syn foltsen;
't heech Walhalla scil him ha!” ”
Do wier 't tsjuster; út de djipte
stiek de sé de krolle holle,
Gyng yn al syn krêft en greatme
Lyk in reus foar Radbod stean;
Spriek yn stoarmen: „Hweste sein hest,
wirdt folbrocht; tsjuch op fen d' ierde;
Ela, frije Fries! 't Walhalla
kenst as kening binnegean!”
Radbod naem it stiel, it trouwe,
det út âlde tiden stamme:
Swird, forgees hest spoeke yn Fryslân,
gleaun en wyld tsjin slaverij,
Biste flein troch tûzen helten,
as in wearljocht, keild yn 't beamte;
„Wij my nou ta Wodans wente;
bêste stalke, ik seinje dy!”
En hy foel… Do droane d' ierde;
sa fâlt d' iik yn Wodans wâlden,
As, fen ûnder tsjustre wynbrau,
't swird syn gleaune pilen scjit.
't Bloed sprong fleurich út syn tsjerker;
't krolle om 't stiel, as reade roazen,
Dy de faem, nei 't hjitte fjuchtsjen,
oer de winder saeije lit…
Wodan, fen de hege Hlidskialf,
seach him fallen: „Op, Walkyren!
Bring de Friezne kening harren,
d' earste en… lêste fen syn folk.”
En hja saeiden del op 'e ierde,
namen sêft him yn hjar earmen,
Dreauwen mei de helt omhegens,
goudglâns om in tongerwolk.
Wylts hja strûsden trouch de loften
songen hja fen eare en frydom;
Fen de striid — it nocht fen helten —
for yens lân en tael en wet;
Fen det godlik selsforjitten,
det him oerjowt oan syn lieafde,
Det, Thor's hammer faek yn hannen,
Baldurs lôge draecht yn 't hert.
„Dêrom”, rûsde 't, „scistou libje,
kening Radbod, yn 't Walhalla;
„Lûd, allyk de tonger boldert,
rint dyn namme oer neiteams strân.
„Dêr scil 't leffe folts for skrilje;
mar hy ropt yn helteherten
„Gleaune langstme op, om te libjen,
ja, to stearren for hjar lân!”
Pieter Jelles Troelstra
stoe oan 't noarder strân allinne;
Lyk in berch, mei snie oerditsen,
glinst'rjend yn de winterkljed.
't Heltelibben wier op 't antlit,
't leed op tinne lippen teikne;
En de rêch hie langst nei d' ierder,
deltreaun fen fortriet en jeld.
En sa stoe er op in klippe,
dy oer 't wetter hinne hinge,
Skoarjend op it brede kriichsswird,
dêr it ljocht as bloed op blonk.
Jounwyn boarte mei syn hierren,
weachjes mei syn byld yn 't wetter;
En sa stoarre 'r nei de sinne,
dy, omfliuesd mei wolken, sonk.
Mar do spriek er: „Sé, dou rôllest
rounom hinne, hwêr dest woste;
Lit dyn wylde weagen stouwe
nei 't bismodze Fryslân ta;
Tong're 't basterskaei yn d' earen,
det dyn lûd hjar 't hert toplettret:
„Radbod steart; hy flokt syn foltsen;
't heech Walhalla scil him ha!” ”
Do wier 't tsjuster; út de djipte
stiek de sé de krolle holle,
Gyng yn al syn krêft en greatme
Lyk in reus foar Radbod stean;
Spriek yn stoarmen: „Hweste sein hest,
wirdt folbrocht; tsjuch op fen d' ierde;
Ela, frije Fries! 't Walhalla
kenst as kening binnegean!”
Radbod naem it stiel, it trouwe,
det út âlde tiden stamme:
Swird, forgees hest spoeke yn Fryslân,
gleaun en wyld tsjin slaverij,
Biste flein troch tûzen helten,
as in wearljocht, keild yn 't beamte;
„Wij my nou ta Wodans wente;
bêste stalke, ik seinje dy!”
En hy foel… Do droane d' ierde;
sa fâlt d' iik yn Wodans wâlden,
As, fen ûnder tsjustre wynbrau,
't swird syn gleaune pilen scjit.
't Bloed sprong fleurich út syn tsjerker;
't krolle om 't stiel, as reade roazen,
Dy de faem, nei 't hjitte fjuchtsjen,
oer de winder saeije lit…
Wodan, fen de hege Hlidskialf,
seach him fallen: „Op, Walkyren!
Bring de Friezne kening harren,
d' earste en… lêste fen syn folk.”
En hja saeiden del op 'e ierde,
namen sêft him yn hjar earmen,
Dreauwen mei de helt omhegens,
goudglâns om in tongerwolk.
Wylts hja strûsden trouch de loften
songen hja fen eare en frydom;
Fen de striid — it nocht fen helten —
for yens lân en tael en wet;
Fen det godlik selsforjitten,
det him oerjowt oan syn lieafde,
Det, Thor's hammer faek yn hannen,
Baldurs lôge draecht yn 't hert.
„Dêrom”, rûsde 't, „scistou libje,
kening Radbod, yn 't Walhalla;
„Lûd, allyk de tonger boldert,
rint dyn namme oer neiteams strân.
„Dêr scil 't leffe folts for skrilje;
mar hy ropt yn helteherten
„Gleaune langstme op, om te libjen,
ja, to stearren for hjar lân!”
Pieter Jelles Troelstra
donderdag 15 juli 2010
It wunder
Dû mei dyn djippe eagen
Dy't my biliezen sa rêd —
Fanke, de tiden teagen,
Foar har glidende weagen
Bistie ús dreambyld net.
Hoopjend in wûnder to finen
Ha wy togearre socht —
Bûten, dêr bearden de winen,
Bûten, dêr seagen wy skinen
Fier, in twiivlich ljocht.
Wreed wie dy joun; syn skaden
Fagen de hope út ús hert,
Hongen de iepene paden
Ticht mei har rouwe-kladen
En it wûnder kaem net.
Neijer spoun nacht om ús hinne
't Siikjen, it siikjen wie dien —
Nea soen' wy 't wûnder winne;
Wy bleauwen beide allinne
En binne skriemend gien.
Fedde Schurer
Dy't my biliezen sa rêd —
Fanke, de tiden teagen,
Foar har glidende weagen
Bistie ús dreambyld net.
Hoopjend in wûnder to finen
Ha wy togearre socht —
Bûten, dêr bearden de winen,
Bûten, dêr seagen wy skinen
Fier, in twiivlich ljocht.
Wreed wie dy joun; syn skaden
Fagen de hope út ús hert,
Hongen de iepene paden
Ticht mei har rouwe-kladen
En it wûnder kaem net.
Neijer spoun nacht om ús hinne
't Siikjen, it siikjen wie dien —
Nea soen' wy 't wûnder winne;
Wy bleauwen beide allinne
En binne skriemend gien.
Fedde Schurer
Minske en minske
In bleke glim fan stille stjerren
Dy't mimerjend op 't wetter driuwt
Sa wie dyn treast — Dy fieling bliuwt
My by, as hwat fan ús togearre...
Fedde Schurer
Dy't mimerjend op 't wetter driuwt
Sa wie dyn treast — Dy fieling bliuwt
My by, as hwat fan ús togearre...
Fedde Schurer
De wolkem
Al ôf en al oan
Syl 'k driuwende gâns
It himelwiid lâns,
Lofts dounzige soan —
'k Haw moarnstiids myn wacht
As, by 't skieden fan nacht,
Myn kening, de sinne, forriist
En mieden en beamt
Mei syn fjûrfloed oerstreamt
En de sé yn syn strielen bitiist.
Syn suvere pea
Roert myn húv'rjende lea
En syn blidens trochbounzet myn bloed,
Mar stil as de dea
Stean ik roazich en rea
Yn't ljocht fan syn lôgjende moed.
Sa, klaeid yn syn klaed,
Fan de seine oerspraet
Dy't syn each oer myn dimmenens geat,
Gean ik glânzgjende foar
Troch de goudene doar
Dy't de moarntiid myn kening ûntsleat
Sjoch, de ierde wurdt ljocht
Fan ús strieljende tocht;
De stjerren torane yn 't blau —
En de de gersgreiden lân
Leit de wûndere glân
Fan ljochtfûnken sjittende dauw'.
Nou draecht my de wyn
Ta de loftromten yn,
Syn feestlieten rûzje my foar;
'k Sjoch flechtich myn byld
Dat oer 't wetterwiid sylt,
Forlern yn har noegjende koar —
Dan riizje út 'e kym
Yn har driigjende grym
De dûnkre bistoarmers fan 't ljacht;
En it skaed fan 'e hel
Spriede yn hate hja del,
It deadlike klaed fan 'e nacht.
Har glânsleaze kloften
Oerhearskje de loften,
De dea skout it libben foarby —
En griljend en kâld
Leit de triljende wrâld
Frjemd yn 'e ljochtfrjemde dei —
Mar al kin 'k him net sjen,
Ik wit my syn bern
Dat allinne út syn leafde bistiet;
En al driget har kwea
My mei dûnkere dea,
Dochs núndret de wyn my syn liet;
Foar myn langstme sa great
Riist in skimerjend read —
O, ik sil yn Syn oantlit wer sjen!
En ik driuw as in bea
Yn dat kliuwende rea —
It Ljocht hat my wiid ta syn bern.
Siikjende, tsjustere,
Leedzje-forbjustere,
Sleine fan stoarmen en ûnk —
Djip yn dyn herte
Draechst fan dyn berte
De ivige, ûndwêstbere fûnk.
Tiidlik it stoarmjen,
Tiidlik leeds doarmjen
Tiidlik Deads dûnkere macht —
Ivich Gods minne,
Ivich de Sinne,
Ivich it winnende Ljacht!
Al ôf en al oan
Syl 'k driuwende gâns
It himelwiid lâns,
Lofts dounzige soan —
Haww' skaden en dize
Myn klaed ek forgrize,
Bin ik ien fan dit dûnkere folk,
Is it nacht hwat ik sjoch —
Ik wachtsje him doch,
Swijend, in biidzjende wolk...
Fedde Schurer
Syl 'k driuwende gâns
It himelwiid lâns,
Lofts dounzige soan —
'k Haw moarnstiids myn wacht
As, by 't skieden fan nacht,
Myn kening, de sinne, forriist
En mieden en beamt
Mei syn fjûrfloed oerstreamt
En de sé yn syn strielen bitiist.
Syn suvere pea
Roert myn húv'rjende lea
En syn blidens trochbounzet myn bloed,
Mar stil as de dea
Stean ik roazich en rea
Yn't ljocht fan syn lôgjende moed.
Sa, klaeid yn syn klaed,
Fan de seine oerspraet
Dy't syn each oer myn dimmenens geat,
Gean ik glânzgjende foar
Troch de goudene doar
Dy't de moarntiid myn kening ûntsleat
Sjoch, de ierde wurdt ljocht
Fan ús strieljende tocht;
De stjerren torane yn 't blau —
En de de gersgreiden lân
Leit de wûndere glân
Fan ljochtfûnken sjittende dauw'.
Nou draecht my de wyn
Ta de loftromten yn,
Syn feestlieten rûzje my foar;
'k Sjoch flechtich myn byld
Dat oer 't wetterwiid sylt,
Forlern yn har noegjende koar —
Dan riizje út 'e kym
Yn har driigjende grym
De dûnkre bistoarmers fan 't ljacht;
En it skaed fan 'e hel
Spriede yn hate hja del,
It deadlike klaed fan 'e nacht.
Har glânsleaze kloften
Oerhearskje de loften,
De dea skout it libben foarby —
En griljend en kâld
Leit de triljende wrâld
Frjemd yn 'e ljochtfrjemde dei —
Mar al kin 'k him net sjen,
Ik wit my syn bern
Dat allinne út syn leafde bistiet;
En al driget har kwea
My mei dûnkere dea,
Dochs núndret de wyn my syn liet;
Foar myn langstme sa great
Riist in skimerjend read —
O, ik sil yn Syn oantlit wer sjen!
En ik driuw as in bea
Yn dat kliuwende rea —
It Ljocht hat my wiid ta syn bern.
Siikjende, tsjustere,
Leedzje-forbjustere,
Sleine fan stoarmen en ûnk —
Djip yn dyn herte
Draechst fan dyn berte
De ivige, ûndwêstbere fûnk.
Tiidlik it stoarmjen,
Tiidlik leeds doarmjen
Tiidlik Deads dûnkere macht —
Ivich Gods minne,
Ivich de Sinne,
Ivich it winnende Ljacht!
Al ôf en al oan
Syl 'k driuwende gâns
It himelwiid lâns,
Lofts dounzige soan —
Haww' skaden en dize
Myn klaed ek forgrize,
Bin ik ien fan dit dûnkere folk,
Is it nacht hwat ik sjoch —
Ik wachtsje him doch,
Swijend, in biidzjende wolk...
Fedde Schurer
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
In lân fol krêft en kriich en trou,
Weitse op den, Fryske ljuwe,
Fen wâld en fean, fen greide en bou!
Kom, âld skier laech! d' útwrydske wyn
Forspije as 't alderminst fenyn
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Lit den de tael fen Gysbert-om
Heech nei de wolken kliuwe,
En sjonge ús lân ta ear en rom;
Lit yn dy sprake 't Fryske hert
Untlêstigje al syn wille en smert.
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Hawar den, al dyn falske skyn
Fen disse groun fordriuwe;
Helje yn syn plak de wierheit yn,
En lit ús holle en hert en hân
Oer habbe for't lieaf heitelân.
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Den moat de drege frydomsmin
Fen d'âlde Fryske ljuwe
Us nocht wêze en ús heechste sin.
Wy moatte fjuchtsje, stoer en steech,
Tsjin al hwet smoarch is, lêf en leech.
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Ik frege 't hjir, ik freegje 't dêr;
En — 'k scoe 't hast net mear leauwe,
As 'k mannichien sims sjuch en hear,
En 'k tink wol jamk: mei'n blastich sin
Giet hele Fryslân op 'e rin.
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Ja wis, sa lang 't er Friezen binn',
Dy, wêrs fen 't leffe en sleauwe,
Net fliuensk en krûpend wêze kinn',
Mar sokken, dy-t de heechste priis
Stelle op 'e namme: frije Fries.
Yet binn' der sokke ljuwe;
Hja hâlde steech oan 't wiere fêst,
Hwa-t ek yn tiids-stream driuwe,
Hja steane en fjuchtsje sûnder rêst
For wierheit, trou en Fryske sin,
For rjuchte en sljuchte frydomsmin.
Der binne swiere diken
Ta'n bolwirk om ús Fryslân lein,
Dêr moat de sé for wike,
Dêr is syn swiid biwâld oan d' ein;
Mar foar in stoere Fryske kop,
Dêr strûpt de freamdsin-sé foar op.
As sokken ús ûntteagen,
O hâld den, grime Noardersé,
Dyn skolperige weagen
For ús bismodze groun mar ré;
Kom op, forswolgje ús lân en fei
Ald Fryslâns plak fen d' ierde wei.
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Kom Friezen, swarre wy fen ja!
Kom, strûze wetterlieuwen,
En wês de franske moade ba!
Nin basterskaei dochs binne wy,
Mar fromme Friezen, froed en fry.
Pieter Jelles Troelstra
In lân fol krêft en kriich en trou,
Weitse op den, Fryske ljuwe,
Fen wâld en fean, fen greide en bou!
Kom, âld skier laech! d' útwrydske wyn
Forspije as 't alderminst fenyn
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Lit den de tael fen Gysbert-om
Heech nei de wolken kliuwe,
En sjonge ús lân ta ear en rom;
Lit yn dy sprake 't Fryske hert
Untlêstigje al syn wille en smert.
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Hawar den, al dyn falske skyn
Fen disse groun fordriuwe;
Helje yn syn plak de wierheit yn,
En lit ús holle en hert en hân
Oer habbe for't lieaf heitelân.
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Den moat de drege frydomsmin
Fen d'âlde Fryske ljuwe
Us nocht wêze en ús heechste sin.
Wy moatte fjuchtsje, stoer en steech,
Tsjin al hwet smoarch is, lêf en leech.
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Ik frege 't hjir, ik freegje 't dêr;
En — 'k scoe 't hast net mear leauwe,
As 'k mannichien sims sjuch en hear,
En 'k tink wol jamk: mei'n blastich sin
Giet hele Fryslân op 'e rin.
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Ja wis, sa lang 't er Friezen binn',
Dy, wêrs fen 't leffe en sleauwe,
Net fliuensk en krûpend wêze kinn',
Mar sokken, dy-t de heechste priis
Stelle op 'e namme: frije Fries.
Yet binn' der sokke ljuwe;
Hja hâlde steech oan 't wiere fêst,
Hwa-t ek yn tiids-stream driuwe,
Hja steane en fjuchtsje sûnder rêst
For wierheit, trou en Fryske sin,
For rjuchte en sljuchte frydomsmin.
Der binne swiere diken
Ta'n bolwirk om ús Fryslân lein,
Dêr moat de sé for wike,
Dêr is syn swiid biwâld oan d' ein;
Mar foar in stoere Fryske kop,
Dêr strûpt de freamdsin-sé foar op.
As sokken ús ûntteagen,
O hâld den, grime Noardersé,
Dyn skolperige weagen
For ús bismodze groun mar ré;
Kom op, forswolgje ús lân en fei
Ald Fryslâns plak fen d' ierde wei.
Scil Fryslân Fryslân bliuwe?
Kom Friezen, swarre wy fen ja!
Kom, strûze wetterlieuwen,
En wês de franske moade ba!
Nin basterskaei dochs binne wy,
Mar fromme Friezen, froed en fry.
Pieter Jelles Troelstra
Ela fria Fresena!
Fen 'e wylde sé besprongen,
Tûzen kearen op 'e nij,
Faek bikampe, nea bitwongen,
Wiern' de Friezen roun en fry;
Frydom wier de heechste wet
Yn it eale Friez'ne hert;
Mannen, sjong,
Mannen, sjong 't elkar den ta:
„Ela fria Fresena!”
Mei de gleaune skerpe swirden
Focht him d'âffaer eren fry:
Bliuw' den, golle roune wirden,
Spreuk fen d' âlden, bliuw ús by!
Meije ek namme en tael forgean,
Dou, o frydom, bliuw bistean!
Klink yn 't roun,
Oan de fierste neiteam ta:
„Ela fria Fresena!”
Pieter Jelles Troelstra
Tûzen kearen op 'e nij,
Faek bikampe, nea bitwongen,
Wiern' de Friezen roun en fry;
Frydom wier de heechste wet
Yn it eale Friez'ne hert;
Mannen, sjong,
Mannen, sjong 't elkar den ta:
„Ela fria Fresena!”
Mei de gleaune skerpe swirden
Focht him d'âffaer eren fry:
Bliuw' den, golle roune wirden,
Spreuk fen d' âlden, bliuw ús by!
Meije ek namme en tael forgean,
Dou, o frydom, bliuw bistean!
Klink yn 't roun,
Oan de fierste neiteam ta:
„Ela fria Fresena!”
Pieter Jelles Troelstra
Net freegje
Beam, ho mijden de fûgels sa lang
Dyn krune, togoaren in hôf fol sang?
En ho sa hommels nou binne
Dyn tûken libbene brokken muzyk
En is de hearst oan sangen sa ryk,
Sa blier yn 'e skiedende sinne?
Freegje, frieunen, ei freegje 't my net;
Mar freegje 't oan jimm' egen hert,
En lit de fûgels mar floitsje
Salang it sjongen hjar barre mei,
En harkje der út-en-troch ris nei,
As jimme hjar sangen formeitsje.
Skynt de sinne yet oer myn lôf,
Mei koarten fâlle de blêdden ôf —
Den scil de winterwyn komme,
As 't fûgelt stil yn syn herntsjes sit.
Salang jow' de hearst oan sangen yet
Al hwet de simmer forsomme.
Pieter Jelles Troelstra
Dyn krune, togoaren in hôf fol sang?
En ho sa hommels nou binne
Dyn tûken libbene brokken muzyk
En is de hearst oan sangen sa ryk,
Sa blier yn 'e skiedende sinne?
Freegje, frieunen, ei freegje 't my net;
Mar freegje 't oan jimm' egen hert,
En lit de fûgels mar floitsje
Salang it sjongen hjar barre mei,
En harkje der út-en-troch ris nei,
As jimme hjar sangen formeitsje.
Skynt de sinne yet oer myn lôf,
Mei koarten fâlle de blêdden ôf —
Den scil de winterwyn komme,
As 't fûgelt stil yn syn herntsjes sit.
Salang jow' de hearst oan sangen yet
Al hwet de simmer forsomme.
Pieter Jelles Troelstra
Widzesang
Myn ljeave mût'le jonge,
Ei! kibje net sa fel.
Ik scil in sankje sjonge:
Myn boike! jaen dy del.
Knyp dou dyn ljeave eachjes,
Dyn mûzige eachjes ticht
En wiggelje as de weachjes
Mei 't reid oan 'e wettersich.
Dou hast' nin soarch ef kommer,
Dou witst' yet nearne fen.
Dyn widze is dy nou rommer
As 'e wrâld dy wirde kin.
Dou haste in bûkfol tate,
En mem dy hat wol mear.
Och! lit dy mar biprate;
Sa'n sliepke docht net sear.
Dou kinste ek swieter slomje
As mannich stumperke docht,
Dy yn 'e widze forklomje,
Dêr moer noch minske nei sjocht.
Dy lytse earme hertsjes,
Dy sloofkes haww' 't net bêst:
Hja lizze yn fodden en flardtsjes,
En dou yn in waerm nêst.
Dou haste it folle better
As mannich prinske it het;
Dy wirde net tsjokker en fetter
Fen al dat swiete banket.
Dy hawwe in frjemde minne,
En keapje hjar tate for goud;
Dou haste dyn ûrkes allinne
For tútsjes, myn ljeave bout!
En wirdste den to wekker,
En rekste dyn earmkes út,
Den smakket 't dy sa lekker;
Dêr is it ein fen út.
Den tilt dyn mem 't girdyntsje,
It tsjustre girdyntsje op,
En kipet as poes yn 't spyntsje,
En gizet mei hjar pop.
Den tilt hja dy út 'e glûpe,
En triuwket en tutet dy sa;
Den meistou hjar oankrûpe,
En sobje en knobje mar ta.
Myn ljeave mût'le jonge,
Ei! kryt mar net sa fel.
Lit my net langer sjonge:
Myn boik! jaen dy del.
Eeltsje Halbertsma
Ei! kibje net sa fel.
Ik scil in sankje sjonge:
Myn boike! jaen dy del.
Knyp dou dyn ljeave eachjes,
Dyn mûzige eachjes ticht
En wiggelje as de weachjes
Mei 't reid oan 'e wettersich.
Dou hast' nin soarch ef kommer,
Dou witst' yet nearne fen.
Dyn widze is dy nou rommer
As 'e wrâld dy wirde kin.
Dou haste in bûkfol tate,
En mem dy hat wol mear.
Och! lit dy mar biprate;
Sa'n sliepke docht net sear.
Dou kinste ek swieter slomje
As mannich stumperke docht,
Dy yn 'e widze forklomje,
Dêr moer noch minske nei sjocht.
Dy lytse earme hertsjes,
Dy sloofkes haww' 't net bêst:
Hja lizze yn fodden en flardtsjes,
En dou yn in waerm nêst.
Dou haste it folle better
As mannich prinske it het;
Dy wirde net tsjokker en fetter
Fen al dat swiete banket.
Dy hawwe in frjemde minne,
En keapje hjar tate for goud;
Dou haste dyn ûrkes allinne
For tútsjes, myn ljeave bout!
En wirdste den to wekker,
En rekste dyn earmkes út,
Den smakket 't dy sa lekker;
Dêr is it ein fen út.
Den tilt dyn mem 't girdyntsje,
It tsjustre girdyntsje op,
En kipet as poes yn 't spyntsje,
En gizet mei hjar pop.
Den tilt hja dy út 'e glûpe,
En triuwket en tutet dy sa;
Den meistou hjar oankrûpe,
En sobje en knobje mar ta.
Myn ljeave mût'le jonge,
Ei! kryt mar net sa fel.
Lit my net langer sjonge:
Myn boik! jaen dy del.
Eeltsje Halbertsma
woensdag 14 juli 2010
De Boalswerter Merke
Fen Hoatse mei syn Wobbel
To Boalswert yn 'e merke
Seach ik in famke gean.
Ik tocht, bern! hwet bistou tûk;
Sa jong en prûs, sa nuver smûk;
Ja, nuver smûk; (bis)
Sa tsjep yn sneinske klean.
Ik kaem hjar wer to mjitte,
En seach hjar bjuster oan.
Ik seach hjar oan, ik seach hjar nei;
Mar seach hjar my, den roun ik wei;
Ja, roun ik wei, (bis)
En like hast bistoarn.
Soms teach hja nei de kreammen,
En koft' hwet nije klean:
Mar hwet hja koft' en hwet hja die,
Ef hwet hja to binoaskjen hie,
Binoaskjen hie, (bis)
Hja moast my altyd sjên.
Den glûrke se oer it skouder
Krekt as 't in skjirkert wier!
En hwet hja glûpte, ef hwet hja seach,
Ik wier hjar nea net út it each,
Net út it each, (bis)
Al wier 'k ek noch sa fier.
De joun bigoun to kommen,
En 't foltsen gong to bier;
De famkes kuijren hân oan hân,
En hwet 'er wier yn 't Fryske lân,
Yn 't Fryske lan, (bis)
Moast nou ris oan 'e swier.
Myn makkers teagen hinne,
En namen elts in faem,
De pipen stieken se op 'e hoed,
En seinen: „Man! hwet bist' in bloed,
„Hwet bist' in bloed, (bis)
„Ik wist wol haw't ik naem.”
Myn bloed bigoun to koaitsen;
Ik wist to wrâld nin rie'.
Ik wier dochs yet mar sauntjin jier,
En nou al mei in faem to bier,
In faem to bier, (bis)
Dêr 'k nea nei dounse hie.
Nou stie ik by in kreamme
Fol koeke en swietekou;
Ik kocht hwet dúmkes for de bern,
En tocht' den dêrmei wei to tsjen,
Wer wei to tsjen; (bis)
Mar né, dat wier dêr, hou!
In hele rig'le fammen,
Dy kamen op my ta,
En tomm'len my dêr op it liif,
En seinen: „Man! dêr is dyn wiif,
„Dêr is dyn wiif; (bis)
Hwent Wobbel woestou ha.”
En Wobbel liet hjar sinke,
En patte as in wyld,
As pypkeniel oer rizenbrij,
Ja, noch wol swieter smakke't my,
Ja, smakke 't my, (bis)
Fen sokken aerdich byld.
En dêrmei ûnder 't dounsjen
En 't patsjen sûnder ein,
Sei Wobbel: „Hwerom stunest' sa?
„Dou woest my ommers land al ha,
„Ja, lang al ha, (bis)
„Ei! hiest' it my mar sein.”
„Dêr,” sei ik, „dêr, myn Wobbel!
„Dêr hast' myn rjuchterhân.
„Bliuw altyd rjucht en sljucht as nou;
„Hâld jimmer dy oan Fryske trou,
„Oan Fryske trou, (bis)
„Dêr is nin fêster bân!”
Eeltsje Halbertsma
To Boalswert yn 'e merke
Seach ik in famke gean.
Ik tocht, bern! hwet bistou tûk;
Sa jong en prûs, sa nuver smûk;
Ja, nuver smûk; (bis)
Sa tsjep yn sneinske klean.
Ik kaem hjar wer to mjitte,
En seach hjar bjuster oan.
Ik seach hjar oan, ik seach hjar nei;
Mar seach hjar my, den roun ik wei;
Ja, roun ik wei, (bis)
En like hast bistoarn.
Soms teach hja nei de kreammen,
En koft' hwet nije klean:
Mar hwet hja koft' en hwet hja die,
Ef hwet hja to binoaskjen hie,
Binoaskjen hie, (bis)
Hja moast my altyd sjên.
Den glûrke se oer it skouder
Krekt as 't in skjirkert wier!
En hwet hja glûpte, ef hwet hja seach,
Ik wier hjar nea net út it each,
Net út it each, (bis)
Al wier 'k ek noch sa fier.
De joun bigoun to kommen,
En 't foltsen gong to bier;
De famkes kuijren hân oan hân,
En hwet 'er wier yn 't Fryske lân,
Yn 't Fryske lan, (bis)
Moast nou ris oan 'e swier.
Myn makkers teagen hinne,
En namen elts in faem,
De pipen stieken se op 'e hoed,
En seinen: „Man! hwet bist' in bloed,
„Hwet bist' in bloed, (bis)
„Ik wist wol haw't ik naem.”
Myn bloed bigoun to koaitsen;
Ik wist to wrâld nin rie'.
Ik wier dochs yet mar sauntjin jier,
En nou al mei in faem to bier,
In faem to bier, (bis)
Dêr 'k nea nei dounse hie.
Nou stie ik by in kreamme
Fol koeke en swietekou;
Ik kocht hwet dúmkes for de bern,
En tocht' den dêrmei wei to tsjen,
Wer wei to tsjen; (bis)
Mar né, dat wier dêr, hou!
In hele rig'le fammen,
Dy kamen op my ta,
En tomm'len my dêr op it liif,
En seinen: „Man! dêr is dyn wiif,
„Dêr is dyn wiif; (bis)
Hwent Wobbel woestou ha.”
En Wobbel liet hjar sinke,
En patte as in wyld,
As pypkeniel oer rizenbrij,
Ja, noch wol swieter smakke't my,
Ja, smakke 't my, (bis)
Fen sokken aerdich byld.
En dêrmei ûnder 't dounsjen
En 't patsjen sûnder ein,
Sei Wobbel: „Hwerom stunest' sa?
„Dou woest my ommers land al ha,
„Ja, lang al ha, (bis)
„Ei! hiest' it my mar sein.”
„Dêr,” sei ik, „dêr, myn Wobbel!
„Dêr hast' myn rjuchterhân.
„Bliuw altyd rjucht en sljucht as nou;
„Hâld jimmer dy oan Fryske trou,
„Oan Fryske trou, (bis)
„Dêr is nin fêster bân!”
Eeltsje Halbertsma
Bea
O God, it is sa ienfâldich
En om to forstean net swier;
It kwea is mannichfâldich
En Jo binne inkeld en wier.
Yn tûzen kleuren finzen
Kin ik it ljocht net sjen —
Skep myn each en tinzen
Inkeld en iepen, in bern.
Fedde Schurer
En om to forstean net swier;
It kwea is mannichfâldich
En Jo binne inkeld en wier.
Yn tûzen kleuren finzen
Kin ik it ljocht net sjen —
Skep myn each en tinzen
Inkeld en iepen, in bern.
Fedde Schurer
'Welke taal spreekt u daar?'
Rjochtsaken Ljouwert.
Sitting 10 juny 1933.
Polysjerjochter Mr. Meihuizen.
De tael fan mem en heit, fan beppe en pake,
De tael fan slachten her en ieuwen âld,
De tael dy't mear as hokker frjemde sprake
Syn oanklang yn it hert fan Fryslân hâldt.
Dy tael, dy't stoerens spriek foar keningstroanje,
Dy't frijheitsliet better as flaeiwurd foeg't:
De goede tael fan Gemme fan Burmanje:
'Foar God allinne is 't dat in Fries him bûcht!'
Dy tael dy't ieuwen stie en jitte stean mei,
Dy tael fan Gysbert Japicx' prinslik liet,
De tael hwaens blide jubel nêst ús gean mei,
As wer dit folk syn tiid en doel forstiet.
De tael dêr't Fryslân's jonkheit hjoed foar optsjocht,
De tael dy't ús in eare en rykdom bliuwt —
De tael dêr't, rjochter fan gewelt en ûnrjocht,
De dei fan moarn dyn oardiel yn biskriuwt!
Fedde Schurer
Sitting 10 juny 1933.
Polysjerjochter Mr. Meihuizen.
De tael fan mem en heit, fan beppe en pake,
De tael fan slachten her en ieuwen âld,
De tael dy't mear as hokker frjemde sprake
Syn oanklang yn it hert fan Fryslân hâldt.
Dy tael, dy't stoerens spriek foar keningstroanje,
Dy't frijheitsliet better as flaeiwurd foeg't:
De goede tael fan Gemme fan Burmanje:
'Foar God allinne is 't dat in Fries him bûcht!'
Dy tael dy't ieuwen stie en jitte stean mei,
Dy tael fan Gysbert Japicx' prinslik liet,
De tael hwaens blide jubel nêst ús gean mei,
As wer dit folk syn tiid en doel forstiet.
De tael dêr't Fryslân's jonkheit hjoed foar optsjocht,
De tael dy't ús in eare en rykdom bliuwt —
De tael dêr't, rjochter fan gewelt en ûnrjocht,
De dei fan moarn dyn oardiel yn biskriuwt!
Fedde Schurer
It Jonge Fryslân
Nou wolle wy mei sang en klang
It bloisel fen ús herte
Op 't alter fen it heitelân
As earsteling-aeffer sette.
Yn d'âlde tiid droech 't jongfolk graech
De swiere gleaune swirden;
't Wier hjar in ear, for 't heitelân
't Yn striid en noed to hirden.
't Wier hjar in njue, jin oarmans krêft
For d' erfgroun mânsk to striden;
It wier hjar rom, for 't heitelân
Op 't slachfjild dea to blieden.
Yn mylder tiden libje wy;
Us bloed hoecht net to streamen;
De frydom fen ús heitelân
Heart ta forfleine dreamen.
Mar foel it ryk fen Fryslân wei,
Dêr-t freamden lof fen telden,
Yet libben yn ús heitelân
It neiteam fen dy helden.
Yet libbet d' âlde Fryske tael
Op tûznen Friezne tongen;
Yn hjar hat mannich Fries fen al
Hwet goed en wier is, songen.
En wol fen 't Suden ek in sé
Fen freamdsin ús oerdekke,
De tael bliuwt ús in fêste hâld:
Hja scil dy weagen brekke.
Dos wolle wy mei siele en sin
Us oan dy sprake wije,
En — moat it — for hjar rom en ear
By Fries en Unfries lije.
Sa scille wy, lyk as by âlds,
For 't lieawe heit'lân fjuchtsje;
En earst de kâlde, stomme dea
Scil disse kamp bisljuchtsje!
Pieter Jelles Troelstra
It bloisel fen ús herte
Op 't alter fen it heitelân
As earsteling-aeffer sette.
Yn d'âlde tiid droech 't jongfolk graech
De swiere gleaune swirden;
't Wier hjar in ear, for 't heitelân
't Yn striid en noed to hirden.
't Wier hjar in njue, jin oarmans krêft
For d' erfgroun mânsk to striden;
It wier hjar rom, for 't heitelân
Op 't slachfjild dea to blieden.
Yn mylder tiden libje wy;
Us bloed hoecht net to streamen;
De frydom fen ús heitelân
Heart ta forfleine dreamen.
Mar foel it ryk fen Fryslân wei,
Dêr-t freamden lof fen telden,
Yet libben yn ús heitelân
It neiteam fen dy helden.
Yet libbet d' âlde Fryske tael
Op tûznen Friezne tongen;
Yn hjar hat mannich Fries fen al
Hwet goed en wier is, songen.
En wol fen 't Suden ek in sé
Fen freamdsin ús oerdekke,
De tael bliuwt ús in fêste hâld:
Hja scil dy weagen brekke.
Dos wolle wy mei siele en sin
Us oan dy sprake wije,
En — moat it — for hjar rom en ear
By Fries en Unfries lije.
Sa scille wy, lyk as by âlds,
For 't lieawe heit'lân fjuchtsje;
En earst de kâlde, stomme dea
Scil disse kamp bisljuchtsje!
Pieter Jelles Troelstra
Abonneren op:
Posts (Atom)